Naar huis

Lief randboek,

We zijn niet meer alleen. Nadat vorige week Annemerel een zuiver stukje gonzo-journalistiek toepaste en meerende ‘op de rand’, lezen er steeds meer mensen mee. Een paar mooie verhalen online, een fraai en groot artikel in de Metro en als gevolg daarvan een uitnodiging voor de live-show van Spijkers met Koppen. Ik werd er een beetje verlegen van, al die aandacht. Maar ik vond het ook geweldig.

Intussen werd er ook nog gerend. Dinxperlo – ’s-Heerenberg, afgelopen vrijdag. In m’n eentje dit keer. ’Slechts’ 32 kilometer, waarvan de meeste kilometers dichtbij de grens. Was het bijzonder? Mwah, gewoon, mooi. Veel groen, afgewisseld met een paar grensdorpen. ’s-Heerenberg kende ik al (en blijft mooi), en het dorp Dinxperlo (ik hou van die naam!) kwam ik niet echt doorheen; dat komt bij de etappe die vanuit Dinxperlo de andere kant op gaat. Dan start ik op de plek waar ik ook nu startte en een foto maakte van een voormalige grensovergang. Foto’s zoals ik ze vaak maak. Slagbomen waar monumenten van zijn gemaakt. Douaneposten die verlaten zijn, of omgetoverd in een museum. En soms een bord dat iets uitlegt over het hoe en wat van die specifieke grensovergang. Verhalen van toen, van vroeger. Toch?

Het maken van foto’s van grensovergangen wordt wat wranger. Met het radio-item over Woerden en de beelden (en ‘de schreeuw’) van Oranje nog in m’n hoofd kan ik niet ontkennen dat de grens niet meer zo onschuldig is als toen ik in januari begon met dit project. Op de terugweg van ’s-Heerenberg naar huis werd dat nog even bevestigd. Grensovergang Elten op de Duitse snelweg 3 kwam nabij. Van 130 naar 70, 50, … Huh? Grenscontrole? Was het dan echt geen onzin dat ik voortaan m’n paspoort meeneem? 40, 30, stapvoets… En ja hoor. Een aantal politiewagens, motoragenten en Douane. Twee mini-busjes die eruit gepikt waren en langs de kant stonden. De inzittenden er naast. Overduidelijk waar ze vandaan kwamen, en waar ze heen wilden. Een stuk over 9 volwassen, een paar kinderen. Op de radio klonk ‘Let it be’. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Poeh, snel door, naar huis, ik wel. M’n gedachte dwaalden intussen af naar de woensdagavond. Toen ik met vrienden een concert van Golden Earring bezocht. Na tien minuten kwam al ‘mijn nummer’. Another 45 Miles. Dat het mijn nummer is geworden, komt door de slotetappe van De Rand van het Land. Dan ren ik 45 mijl (72km) op het strand van Bergen naar Scheveningen. De plek waar ik op 1 januari begon, en waar ik dus ook wil eindigen. “Another 45 Miles to go… I’ve got to get home to my child, my wife.… Another 45 Miles before I’m home.…” Nog altijd godvergeten strak klonk het, daar vanaf het podium in de Effenaar. Ik was dit keer wel blij met de altijd terugkomende opmerking ‘gadde gij maar voor ons staan, anders ziede nix’. Zo konden m’n vrienden achter me ze niet zien, de tranen die over m’n wangen rolden.

Zaterdag bij Spijkers met Koppen kwam het Golden Earring-nummer weer even langs. Dolf Jansen vuurde vragen op me af en ook de slotetappe kwam ter sprake. Hij vond het mooi, die Another 45 Miles to go. Hij herkende het wellicht. Als artiest reist hij Nederland rond. Z’n hardloopschoenen altijd in z’n tas. Optreden, en lopen. Lopen, en optreden. Maar altijd weer terug naar huis. (Om de slotzin van deze alinea te kunnen begrijpen moet je wellicht ook dit item van Spijkers even terugluisteren maar uhh…) Buiten in de wei is het heerlijk, maar altijd fijn om de stal weer in te lopen.

Ook na Spijkers reed ik weer terug naar huis. Nagenietend van vooral ook de kleine gesprekjes achteraf, met mensen uit het publiek. Mensen die uit Oudemirdum kwamen. En het Hogelaand. En uit Brunssum. Allemaal ‘randplekken’. En terwijl ik in de auto om me heen keek, zag ik dat ik langs nog andere randplekken kwam. De Ketelbrug. Lelystad. Oostvaardersplassen… Poeh, zo rijdend wel een stuk saaier hier. Leeg… Pfff… Saai…. Moe…

…. Bijna was Spijkers m’n laatste radio-optreden geweest. En bijna was Dinxperlo – ’s-Heerenberg de laatste etappe. Ergens rond Almere betaalde ik de tol voor de te korte nacht die ik had gehad. Ik schrok halverwege de linkerbaan wakker. Was ik zomaar weggedommeld. Zo dom. Naast de Chicken Wrap en de Milkshake, had ik bij de McDonald’s in Joure ook gewoon even een powernap moeten doen. Geschrokken reed ik door. Die powernap was nu niet meer nodig. De schrik had voor een extra adrenaline-kick gezorgd. Snel naar huis. De radio wat harder, meezingen. En, niet op 45 mijl maar op zo’n 45 seconde van m’n huis, kwam ie heel toevallig (?) op de radio voorbij. Another 45 Miles. Ik bleef nog even in de auto, afluisteren. En stapte toen uit. “Ja, ik heb je gehoord pap.” Vond je het leuk? “Ja hoor. Oh, we hebben zo’n grote stroopwafel gehad op de markt!!”, aldus mijn jongste mannetje die op de mooie nazomerdag in z’n blote kippenborstje stond te voetballen in de tuin. Home.

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.