Vrouwtje van Oudemirdum

Je hebt wel eens van die dagen. Dat er iets mis gaat. Zoals je auto die niet start. Een plaatsvervangende uren durende bus- en treinreis. Gemiste overstappen en lange wachttijden. Een brug die niet meer goed dichtgaat, net als je eindelijk aan het rennen bent. Een weg die is afgesloten. Een man die zegt dat doorrennen kan, mits je uitkijkt voor het werkverkeer én je natte voeten en wat klimmen over weilandhekjes met schrikdraad niet erg vindt. Diezelfde man die vergat te waarschuwen voor de hond. Diezelfde hond die in je rechterenkel bijt. De omweg die je alsnog moet lopen. De … ach, eigenlijk bedoel ik zo’n dag dat alles mis gaat.

Zo’n dag, dat was gisteren. Zo’n dag dat je heel even, een heel klein beetje de vraag snapt die andere mensen soms tot vervelens toe aan je stellen. Waarom AJ, in godsnaam waarom? Nou, daarom. Zoals ergens op deze site al staat: De Rand van het Land, rennend op zoek naar de grenzen van ons land, en van onszelf… Gisteren kwam ik ‘m tegen, die grens. Maar ik rende door. Gesterkt door een quote van Jan Knippenberg en door wat ik zag. Een oorlogsmonument bij Zandvoorderhoek. Wat zeur ik nou. Wat nou lijden. Wat nou gevoel van onmacht. Die mensen, die hebben geleden. Twee dagen en 70 jaar geleden werden ze doodgeschoten. Een paar weken voor de bevrijding. Omdat ze vochten, voor onze grens. Door Jantje, door. Op naar Stavoren.

Toen ik eindelijk weer lekker liep, en een mooi Fries dorp doorkruiste, hield ik even in. Een oude vrouw met een grote rolkoffer wilde oversteken. Ik keek haar vragend aan, had ze hulp nodig? Ze keek me onderzoekend aan en zei iets. Ik verstond haar niet. Ze switchte naar Nederlands. “De bus komt zo mien jong.” We zijn samen ingestapt. Waar ik uit zou komen wist ik niet. Maar heel langzaam gleed ik weer terug in m’n comfort zone. Dat Vrouwtje van Stavoren kon nog wel even wachten…