Another 45 Miles

En dan ineens. Zit het er bijna op. Met de herinneringen aan de laatste kilometers Duitse grens van afgelopen weekend nog vers in het geheugen, zijn de slotetappe aan de kust en de bijhorende wrap-up party in volle voorbereiding. Wat een jaar. Ruim 2.500km afgelegd, een veelvoud daarvan gereisd. Ik ben blij dat het logistieke deel er bijna op zit maar enorm dankbaar voor alles wat ik tot nu toe heb beleefd. Hardlopend op zoek naar de grenzen van ons land én onszelf was een feest. ‘Thuiskomen’ deed ik gelukkig na elke etappe maar aanstaande zaterdag meer dan ooit. Another 45 Miles to go. Another 45 Miles before I’m Home.

De etappes van afgelopen vrijdag en zaterdag, van Maria-Hoop via Roermond naar Tegelen, waren 100% representatief voor een jaar #DeRandvanhetLand. Lopen met bekenden & onbekenden, in een nieuwe omgeving die enorm verraste, geflankeerd door Limburgse gastvrijheid, goed bier en lekker eten. En het waren wederom vooral de kleine dingen die bijblijven. Het Stratemaker-op-zee-show-liedje over de dood, dat Bas zong aan tafel. En zijn perfecte imitaties van het Limburgse hotelpersoneel. De klik die er meteen was tussen oude en nieuwe bekenden; omdat we ‘samen op de rand liepen’. De gesprekken die we hadden over muziek, Nepal, kinderen, natuur, voetbal en hardlopen. De oerlelijke ‘allerallerlaatste grenspaal’ die gelukkig toch de één-na-laatste bleek. De uil in de verte. En de ondefinieerbare piepende vogel, heel dichtbij. Wat later de battery warning van m’n GoPro bleek te zijn. Kleine herinneringen aan twee grootse slotetappes. Waarvoor ik vooral Bas, Peter & Marije, Dennis, Daan en Johan wil bedanken. Zonder jullie had ik het niet gered. En zonder jullie was het gewoon een heel stuk minder leuk geweest.

Met die kleine herinneringen in het achterhoofd, en meer flashbacks dan ooit naar alle andere etappes van dit jaar, gaat de focus nu op zaterdag. Alleen al de gedachte dat bijna iedereen waarmee ik dit jaar liep er weer bij is; het bezorgt me geregeld tranen in de ogen. As we speak zelfs met tuiten. Opluchting? Dankbaarheid? Genietigheid? Ik weet het niet. Vaak kreeg ik de vraag waarom het dan zo bijzonder was om, samen met anderen, hard te lopen op en over de grens. Die vraag hoef ik zaterdag niet te beantwoorden. Dan kijken we elkaar aan, zeggen we proost, en is het goed.

Tja, en dan na zaterdag. Het zwarte gat. Hoewel ik me op dit moment vooral nog zorgen maak over de 72km over het strand, krijg ik veel vragen (inclusief van mezelf) over ‘en wat dan’? Helemaal duidelijk heb ik het nog niet, maar een paar dingen weet ik zeker. Allereerst weet ik zeker dat ik tot en met de feestdagen even rustig aan doe. De slotzin van het liedje dat Bas voor me zong, blijft maar hangen. “Honderd jaar slapen, want ik ben moe.”

Ik weet ook zeker dat ik volgend jaar gewoon weer heel veel ga lopen. Aan het IJmeer en in de duinen. En af en toe een tripje naar de Belgische en Duitse bergen. Of naar een van de mooie gebieden die ik in Nederland ontdekte. Maar geen wekelijks gereis & gedoe. Schoenen aan, en gaan. Het hele jaar trainen (en kwalificeren) voor de ‘DAT-ECHT-NOOIT!’ 100km-lange CCC 2017 van de Ultra-Trail du Mont-Blanc.

En het laatste wat ik zeker weet, is dat ik #DeRandvanhetLand op een mooie manier ga afsluiten. De foto’s, de timelaps-video’s, de verhalen die geschreven zijn en nog in m’n hoofd zitten, de routes, de natuurgebieden, de verhalen van en over de mensen met wie ik liep, de verhalen op en over de niet meer zo onschuldige grens, en natuurlijk de verhalen over die magische runner’s high. Ik ga er iets moois van maken. Hoe? Daar ga ik na het laatste finishbiertje pas over nadenken… Want eerst; tot zaterdag! Another 45 Miles to go.

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.