De langste blogpost (en langste ondertitel) ooit over hardloopblogs, voorgedragen tijdens de Runner’s World Hardloopblog van het Jaarverkiezing, op 1 september 2015 in Amsterdam, door Anton-Jan Thijssen.
Het is iets wat je normaal gesproken aan het begin van een blogpost niet doet. Iedereen welkom heten en alvast bedanken voor het lezen. Maar vandaag is bijzonder. Ik kan niet anders dan deze veel te lange blogpost beginnen met een welkomstwoord en felicitatie voor alle aanwezigen en genomineerden bij de Runner’s World Hardloopblog van het Jaarverkiezing. Enkelen van jullie ken ik persoonlijk, bijna iedereen ken ik ‘virtueel’. Mijn naam is Anton-Jan Thijssen en naast dat ik verstand meen te hebben van online en offline communicatie, ben ik ook hardloper. En blogger. Ik blogde in het verleden veel over reclame, PR, communicatie, palindromen en anagrammen en (vooral slechte) taalhumor. Nu blog ik met name over hardlopen en mijn project #DeRandvanhetLand waarbij ik in een jaar de gehele grens van Nederland met Duitsland, België en het water hardlopend afleg. Dat ik niet genomineerd ben vandaag, heeft misschien te maken met mijn veel te lange blogposts. Waarvoor bij deze excuses. Ik sluit niet uit dat ze in de toekomst nog langer worden want ik maak heel wat mee op De Rand van het Land. Maar zolang als deze blogpost…, nee dat gebeurt waarschijnlijk niet meer. Het is overigens sowieso de eerste keer dat ik een blogpost voordraag en niet werk met een scherm vol plaatjes. Ik heb thuis wel stiekem geoefend. En aan de regie; no worries, ik kwam tot twee keer toe op precies 25 minuten uit.
Ik sta op dit moment overigens op het punt om blogfout nummer 1 te maken. “Persoonlijk bloggen” door de war halen met “alleen maar over jezelf praten”. Nog één klein dingetje over mij, en dan door naar jullie, en ‘de toekomst van hardloopblogs’. Ik wil namelijk een job description met jullie delen.
OMSCHRIJVING VAN JE TAKEN
“Je bent verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van SportWeb. Eindverantwoordelijk voor alle content die erop komt, verantwoordelijk voor de relatie met adverteerders en partners én daarnaast schrijf je zelf dagelijks voor het Skate-, Hardloop-, Wandel-, Fiets- en Wielrenkanaal op SportWeb. SportWeb is een ‘virtual community’ waarbij redactionele verhalen over eerder genoemde sporten worden gedeeld. Lezers kunnen reageren en discussiëren en misschien zelfs wel meeschrijven. Ook voor adverteerders is een plek. Ze zijn niet aanwezig met web-banners & platte advertenties maar kunnen relevante verhalen aanleveren, zogenaamde ‘sponsored stories’. Dat kan variëren van voedingstips en sportrecepten, leuke (toeristische) routes en trainingstips tot en met advies over onderhoud van je materiaal en objectieve testverslagen van de laatste producten en gadgets. Het is een fulltime aanstelling, met een jaarcontract.”
Leuke baan? Vond ik wel. In 1997. Nee, geen typefout. Toen had ik namelijk deze baan als ‘virtual community manager’ van SportWeb. SportWeb en SmulWeb kwamen uit de koker van het bedrijf OLM (OnLine Marketing, als taalman vond ik die middenwoordse-afkorting vreselijk). We zaten in een klein kamertje in een lelijke toren in Eindhoven. Naast ons werd door een paar TU-nerds gewerkt aan iets wat een ‘index-zoekmachine’ moest gaan worden, luisterend naar de meisjesnaam Ilse. We waren bij OLM aan het werken aan iets wat achteraf gezien, in mijn ogen, z’n tijd ver vooruit was. Te ver vooruit. Want met de lezers en reacties op SportWeb ging het goed, heel goed zelfs. Met adverteerders niet echt. Of echt niet, beter gezegd. Hoezo geen advertenties? Hoezo ‘relevante content’? Hoezo internet? Hoezo geen gegarandeerd maar ‘verdiend’ bereik? Enfin, SportWeb hield uiteindelijk op te bestaan (SmulWeb bestaat overigens nog wel).
Ik verhuisde nog voor het ter ziele gaan van SportWeb naar Amsterdam en werkte vervolgens ruim 15 jaar bij verschillende PR-, internet- en reclamebureaus. Waar ik 15 jaar lang dezelfde vragen kreeg als toen bij OLM. En steeds als iemand aan mij vroeg “what’s the next thing?”, op welk vlak dan ook, dan denk ik weer aan m’n tijd in Eindhoven. The next thing is er allang. Natuurlijk verandert er ontzettend veel en komen er veel nieuwe technieken en platformen bij. Maar heel veel verandert ook niet. En door enkel en alleen naar het verleden te kijken, en te zien welke ontwikkelingen er zijn geweest, is het redelijk makkelijk om de toekomst te voorspellen. Dat ga ik nu in het vervolg van deze veel te lange blogpost ook doen. Welke ontwikkelingen waren er ‘in het bloggen’. Daarna gooi ik er nog wat voorspellingen uit over ‘waar het allemaal heen gaat.’ Doe ermee wat je wil.
Voordat ik verder ga wil ik wel even duidelijk gezegd hebben, al is het maar om geen standje te krijgen van de dagvoorzitter van vandaag, dat ik enorm voorstander ben van technologische vernieuwing. Op het vlak van communicatie. Op het vlak van sport. Op het vlak van schoenen en kleding. En op het vlak van training. Ik smul ervan, en daarover later ook meer. Maar met name op het vlak van communicatie zijn er als we spreken over ‘innovatie’ twee voor mij storende effecten: oude wijn in nieuwe zakken. En nog erger; nieuwe wijn, door oude zakken. Laat me die beide even toelichten.
OVER WIJN EN ZAKKEN
Eerst de oude wijn. Elke maand is er wel een nieuwe hype. Of buzzwoord. Wat vroeger ‘PR’ heette, heet nu influencer marketing. Wat bij ons sponsored stories heette, heet nu native advertising. In 1997 dronk ik dezelfde wijn bij SportWeb als veel content marketeers, bloggers, social media goeroes en vloggers nu drinken. We deden en doen allemaal hetzelfde. Het bouwen van een community rondom een passie, met behulp van content, interactie en zo nu en dan een vleugje commercie. Alleen de technieken veranderden. En de aantallen. Frutselen met HTML en Frontpage maakte plaats voor WYSIWYG-tools die sites eruit poepen die er op de iPhone net zo mooi uitzien als op de desktop. Het aanjagen van de content veranderde van keihard sleuren met je verhalen, ’word of mouth’ of klassiek adverteren in ‘word of mouse’ en de vele social media-kanalen van de beheerders en bloggers. We gingen van MySpace, ICQ en Hyves, via MSN, Facebook en Twitter naar vlogs, Instagram en Snapchat. En morgen vast weer iets anders. Maar de kern blijft hetzelfde, we verpakken het alleen steeds anders.
De reden dat jullie hier nu zitten, betekent waarschijnlijk dat jullie dat spelletje als geen ander snappen en kunnen meespelen. En jullie je ook niet aangesproken hoeven te voelen als ik het heb over dat wat veel erger is dan ‘oude wijn in nieuwe zakken’. ‘Nieuwe wijn, door oude zakken’. Hoewel ik overmorgen 41 word, hoop ik niet dat jullie me ooit in dat hokje stoppen. Het hokje van oude zak mag, maar niet met die wijn erbij. Met ‘nieuwe wijn door oude zakken’ bedoel ik de marketeers die oud zijn (of soms gewoon heel jong), wel modern willen doen maar dat doen met de instelling van vroeger. De voorbeelden zijn simpel. Zoals advertenties ongevraagd in je gezicht blijven knallen, maar dan via Facebook. Of eindeloos over de ‘unieke’ product-USP’s blijven praten in plaats over waarom het voor jou interessant is, maar dan niet meer in een advertorial maar via Snapchat. Je zogenaamd geweldige content bieden via Twitter maar tussen elke tweet door een aanbieding door je neus willen duwen. Oude wijn in nieuwe zakken is een spelletje waar we allemaal aan mee doen. Nieuwe wijn, door oude zakken: Weg ermee!
DOE EENS LIEF
Intussen, terwijl ik dit voorlees, kijk ik even de zaal rond. Ik hoop niet dat ik ‘oude zakken’ beledig. Want het is sowieso wel een dingetje, in de hardloopwereld. Oude zakken. Ik wilde deze eigenlijk bewaren voor de uitsmijter, maar ik doe er ‘m even tussendoor. Heel kort door de bocht genomen zijn er in de hardloopwereld twee uitersten. Ik schop ze even beide tegen de springschenen.
Aan de ene kant zien we de veertiger, vijftiger of zestiger met z’n korte broekje, z’n typische lelijke hardloopschoenen van Mizuno [opmerking voor mezelf; even op de gastenlijst van Runner’s World-relaties kijken en dit voorbeeldmerk eventueel aanpassen, NIET VERGETEN WEG TE HALEN DIT STUKJE], z’n loophempie en z’n snor of baard. Hij is wars van poespas en maakt gewoon braaf wekelijks z’n kilometers om uiteindelijk in Rotterdam elk jaar opnieuw z’n PR te verbeteren.
Hij is niet alleen wars van poespas maar al helemaal wars van poesjes. Het andere uiterste in de hardloopwereld. ‘Instagram-loopmeisjes’, zoals de oude loper ze misschien zou noemen als ie überhaupt zou weten hoe dat platform heet waar ze al die foto’s op plaatsen. #fitfam #lekkergetraind #bessendoormnyoghurt #zinin #healthylifestyle #30daychallenge #nevernotrunning #nike #andermerkwaarvanikproductenhebgekregen #fitgirl #jespreekthetuitalskienwah #tbt #instarunners #runnersworldnl. Jeetje, wat heeft hij een hekel aan ze. Vijf keer per dag een bericht over hardlopen, eten, kekke kleding, cliché-quotes en ander gedoe. En dan na een half jaar trainen, in 80 minuten een 10K rennen. Zelfs echte poesjes rennen nog harder!
[… even pauzeren, rondkijken of er mensen zijn die zich aangesproken voelen, aan beide zijden, en dan vrede sluiten…].
Waarom ik vertel over deze twee uitersten? Die elkaar niet kunnen uitstaan? Vooral omdat het me zo opvalt. In bijna geen enkele andere sport zijn er twee groepen die niet alleen anders zijn (want die zijn er wel vaker) maar die elkaar zelfs afstoten. En dat vind ik jammer. Want er is een ding wat ons allemaal bindt en dat is de passie voor lopen. Dus doe een beetje lief voor elkaar. En heb ook een beetje medelijden met de mensen van Runner’s World. Want op jullie blogs kun je nog kiezen voor een van de twee uitersten (of iets ertussenin) maar AL die mensen moeten het blad en de site van Runner’s World lezen. Nou redactie- en marketingteam, succes. Als je alleen een blog zou hebben, zou het simpel zijn; voor iedereen een eigen ingang of een eigen kanaal. Maar voor je blad is het vast lastiger, en dan met name voor je cover-beleid. Ik wil via deze weg sowieso even gezegd hebben dat ik vind dat jullie dat tot nu toe geweldig doen, zeker als ik kijk naar de covers in andere landen.
LEVENSCYCLUS
Terug naar het verleden, en de toekomst. Veel is er niet veranderd. Veel wel. Niet alleen de sites (later blogs) en de kanalen waarmee ze worden aangejaagd zijn veranderd. Ook elke blog zelf gaat een levenscyclus door. Dat gold voor nieuws- en shocklogs als GeenStijl, voor beautyblogs en vrouwenforums, voor bloggers & ‘online influencers’, en ook voor jullie. Bijna niemand begon met een plan, maar bijna iedereen doorloopt hetzelfde proces. Het gaat waarschijnlijk ongeveer zo…
Je begint met het delen van je passie. Hardlopen in dit geval. Facebook-berichtje hier, Runkeeper-updates daar, Twitter erbij, hé misschien ook wat meer schrijven, hoe werkt dat WordPress nou eigenlijk en BAM, daar staat ie, je eerste echte blog. Want je hebt een passie, en die wil je delen. Je wilt laten zien wat je aan het doen bent, waarvoor je traint, wat je doel is. En je vrienden blijken dat leuk te vinden om te lezen. Logisch, het zijn je vrienden. Maar ook voor niet-vrienden blijkt het herkenbaar, of inspirerend, of nuttig, of gewoon vermakelijk. Je blog groeit. Meer lezers. Meer schrijven. Meer tools. Meer rubrieken. Nadenken over een ideale mix tussen evenement-verslagen, persoonlijke ervaringen, inspiratie, tips, recepten, nieuws en challenges. Een beter archief. Betere statistieken. Betere tags. Foto’s. Video. Instagram- en Twitter-integratie. Oproepen tot interactie of gastcolumns. Elkaar eens ‘in het echt ontmoeten’. Nike en adidas die je producten opsturen, zomaar gratis! Daarover schrijven. Intussen nieuwe rubrieken bedenken. Groeien. Een eigen crew. Misschien eens een echt plan maken. Een contentplan en een marketingplan. Of zelfs een business plan. Een echt logo. Kleding. Misschien eens beseffen dat je producten weliswaar gratis krijgt maar dat er iets over schrijven niet gratis meer zou hoeven te zijn. Daarna nadenken over geloofwaardigheid versus ‘het kost me zoveel tijd, het mag ook wel iets opleveren’. Of leg je die discussie bij een ‘social influencer agency’ neer? Een redactionele kalender maken voor het komende kwartaal. Een nominatie krijgen bij Runner’s World! Een workshop ‘schrijven’ volgen. Of fotografie. Want het kan altijd beter. Een nieuw hardloopdoel. Een betaalde trainer. Sneller, hoger, verder. Er even helemaal geen zin meer in hebben. Of tegenovergesteld; je ‘echte baan’ opzeggen en er volledig voor gaan. En dan ineens. Ben je geen blog meer. Maar eigenlijk gewoon een medium. Een professioneel hardloopplatform. Waar een community ontstaan is rondom jouw verhalen, jouw en jullie passie, waar interactie is tussen lezers en zelfs met adverteerders. Waar je geld mee verdient. En, omdat het je passie is, je nog steeds verdomde veel plezier aan beleeft. Oh, wacht, hardlopen. Vandaag ook, ook al is het rotweer. Niet vergeten. Daar begon het allemaal mee. #nevernotrunning
En weet je wat het mooie is. Het maakt niet uit hoe je jouw blog noemt. In welke nieuwe zak je het gooit. Het maakt niet uit in welke fase je blog zit. Hoe goed je schrijfstijl is. Of je die prijs vandaag wel of niet wint. Het maakt niet uit of je jaloers bent als je niet wint en of hij/zij die wel wint ‘m ‘alleen maar heeft gewonnen omdat ze 300 miljoen keer op Instagram hebben opgeroepen om te stemmen terwijl die lui van die blog echt voor geen meter kunnen schrijven of rennen’. Het maakt allemaal niet uit. Want in de basis doen jullie iets wat klopt. Het delen van je passie. En anderen daarmee inspireren. Al is er elke maand maar één iemand die door jouw blog de moeilijkste meters van een marathon maakt (van de bank naar de voordeur), dan is het al de moeite waard.
VOORSPELLINGEN
Maar als je dan vanavond niet gewonnen hebt en je daar als een echte sportman/vrouw toch van baalt, dan heb je wellicht wat aan een paar voorspellingen voor de nabije toekomst. Ik zeg niet dat je er bovenop moet duiken maar het is nou eenmaal zo dat (vooral oldskool) media graag schrijven over ‘the next thing’. En als jij daar een voorbeeld van bent, gaat dat je dus publiciteit opleveren en uiteindelijk meer volgers, fans én mensen die in beweging komen. Mijn voorspellingen zijn gebaseerd op resultaten uit het verleden en bieden dus garantie voor de toekomst. Het is een top 10 geworden (doet het altijd goed op je blog, een lijstje!), en dan ben ik echt klaar. Hier komen ze, in vogelvlucht en in willekeurige volgorde.
1. Real Life/Live
Welke naam je het beestje geeft maakt niet uit, Snapchat, Dark Social, Periscope, Meerkat. Live content. Onbewerkt. Echt. Een-op-een, one-to-many of many-to-many. Dat gaat scoren. Dat doet het nu al maar vanwege het vluchtige karakter is het nog weinig zichtbaar op blogs. Wat nou als jullie live-verslagen van jullie eigen events of events waar je komt niet alleen live te volgen waren maar ook terug te vinden zijn in een archief, op je site? Wat als je nog meer het gevoel krijgt dat alles wat jullie delen, doen en waar jullie zijn ‘echt’ is. Dat je het gevoel hebt dat je naast jullie staat. Of rent. Dat je onderdeel uitmaakt van jullie leven. En vice-versa; dat de lezers ook onderdeel uitmaken van jullie leven. Als je The Circle van Dave Eggers gelezen hebt weet je hoe eng dat allemaal kan worden, maar ook welke mogelijkheden er zijn. En je kunt je afvragen; is dat nou zo interessant, mijn leven of mijn lopen live uitzenden? Mijn zoon van 8 kijkt meer dan een half uur lang per dag naar een nerd met een petje op z’n kop die PRAAT over Minecraft, do I need to say more?
2. Wearables & data, fun/ctional
De wielrenners tijdens de Tour de France geven al het juiste voorbeeld. Een etappe van Gesink zorgt voor tienduizenden likes op Strava. Gecombineerd met GoPro-video-verslagen, trainingsanalyses, voedingschema’s en data tot in de komma’s nauwkeurig krijg je echt een beeld van wat een toprenner moet doen om letterlijk en figuurlijk de top te bereiken. En wat ie doet in een etappe die je live zit te kijken op TV met je iPad er naast. En daar komt alleen maar meer input en output bij. Meer kleding en materialen die jouw activiteit analyseren, en meer mogelijkheden om dat te delen, er van te leren of anderen ermee te inspireren. Op een fun & functionele manier. Want je kunt nu achteraf al zien ‘wie je tegenkwam tijdens het rennen’ op Strava. Maar hoe leuk kan dat worden als het straks real time is. Of als er een drone met je meerent die jouw loopje live broadcast en je (al dan niet via je Snapchat-vrienden) uitdaagt om harder te gaan. Of als er QR-codes, iBeacons of andere gps-achtige dingen in borden, gebouwen, bushokjes of whatever verstopt zitten en je tijdens het rennen iets te horen krijgt over de omgeving waar je bent. Of dat je iemand ziet rennen en je via je Apple Glass of smartwatch met een druk op de knop na het loopje kan terugkijken van welk merk toch die vette legging was die die andere loopster aanhad. Of dat je haar gewoon wilt daten. Wat als Tinder, GoPro, Garmin, HelloFresh en de VVV gaan fuseren? Wat als… ik volgens mij m’n punt heb duidelijk gemaakt. Er gaat op technologievlak de komende tijd nog zoveel veranderen. Zorg dat je erbij bent. En op z’n minst met een van die nieuwigheidjes gaat spelen. Of er over blijft lezen via blogs van Vivianne (Techionista), Numrush, Sportnext en natuurlijk Runner’s World.
3. De Slimme Nieuwsbrief
Het lijkt een beetje een ouderwets middel, de nieuwsbrief. Maar ik denk dat de nieuwsbrief juist door de overload aan blogs en content én door de mogelijkheid om het slim te doen, een revival gaat doormaken. Het wordt op een gegeven moment teveel voor lezers. Teveel blogs. Teveel social. Teveel nieuws. Teveel om te lezen. En teveel om alles bij te houden. Bewust en onbewust ga je dus dingen missen. Ook van je favoriete blog. De nieuwsbrief biedt uitkomst. En biedt jou de kans om nog meer te leren over je lezer. Waar klikt ie op, wat leest ie, wat niet. En, als je er echt een systeem achter gaat zetten; het kan ook een ideale tool zijn om de inmiddels enorme brok content die je hebt opgebouwd, te gaan recyclen. Want volgend jaar is er weer een Damloop. En er is altijd wel iemand die begint met hardlopen en waarvoor de artikelen die jij tijdens jouw ‘start 2 run-periode’ schreef ineens weer relevant zijn.
4. Back to… basics
Meer technologie. Meer slimmigheden en tools in je blog. Meer data. Meer meer meer. Dan komt er dus altijd een tegenbeweging. Dan heb ik het niet over de zure gasten die vinden dat je teveel praat over gezond eten en gezond leven, want die blijven er ook altijd. Nee, er gaat een tegenbeweging komen van serieuze en minder serieuze hardlopers tegen al het digitale en ‘vastleggen’-geweld. Lopen zonder gadgets. Lopen zonder dat je vrienden weten hoeveel je liep. Misschien zelfs wel lopen zonder doel. Gewoon lopen, omdat het fijn is. In de natuur. Rust om je heen, en in je kop. Lopen zoals Jan Knippenberg het ooit deed. De grap is dat je je geen zorgen hoeft te maken over deze voorspelling. Allereerst zal de groep die wel blijft delen en wil lezen over lopen groter worden. Bovendien komen er steeds meer gadgets die niet alleen fun maar ook functioneel zijn en zelfs de sceptici zullen overtuigen. En tot slot; de mensen die ‘helemaal klaar zijn met al dat vastleggen en die technologie’ hebben vreemd genoeg wel vaak een hele grote behoefte om dat heel hard van de toren te roepen. Misschien is dat wel een idee voor een nieuwe anti-blog…
5. The next ‘media thing’
En dan is er ook nog altijd iets wat voor media ‘the next thing’ is. Ik denk dat jullie allemaal heel goed weten welke onderwerpen dat de afgelopen jaren waren. Het begon met obstacle races en mud races, daarna kwamen de color & electric runs, trailrunning, volgens mij zitten we nu in de ‘triatlon-periode’ en ondertussen komen andere hype-gevoelige runs en trainingen op. CrossFit, kettle bells, core training, bootcamp, er is altijd wel iets wat in de media aandacht krijgt. Sta jij er met je blog bij, als ‘best practice’, toch fijn. Mijn geld zet ik overigens in op city runs of urban trails en heel misschien dat het succes van Dafne en de publiciteit rondom atletiek wel voor een opkomst van Track & Field gaat zorgen. Baantraining als onderdeel van je trainingsprogramma is immers allang ‘cool’ (en nuttig!), de stap naar baanwedstrijden is niet heel ver.
6. Beeld & geluid
‘Live’ en ‘real life’ content is vaak al beeldend. En dat is precies wat men wil. Meer beeld. De enige reden dat een tekstuele blog zoals nu voor jullie staat nog enigszins te behappen is, is omdat ik het voorlees met mijn Brabantse tongval. Maar verder zijn beelden vaak sterker dan woorden. Dat weten zij die actief zijn op Instagram als geen ander. Maar zelfs op ‘verslagblogs’ zal beeld nog belangrijker worden. En ja, mensen willen ook blijven lezen. Van korte berichtjes, scherpe tweets en onderschriften tot online longreads en boeken. En nu we het toch over boeken hebben… En over mijn voorlezen. Geluid. Luisterboeken. Natuurlijk is het leuk om hardloopboeken of een roman te ‘lezen’ tijdens het rennen. Maar waarom jouw blogcontent niet? Een podcast waarin de laatste tien blogs van je worden voorgelezen, door jezelf of door je buurman met z’n lekkere stem, waarom niet? Ik neem op z’n minst een proefabonnement.
7. Me-daille opgehaalt
En toen dit. En toen dat. En toen. En toen. En toen. Ik heb er zelf ook een handje van, schoolkrantverslagen schrijven. En volgens mij schreef ik eerder dat het niet uitmaakt hoe je schrijft. Maar eigenlijk is dat niet waar. Niet iedereen hoeft de kwaliteit van de editorials in Runner’s World of het niveau van Murakami te halen. Maar hoe groter het aanbod in blogs, en dat aanbod wordt groter, op hoe meer criteria mensen gaan selecteren. Neem desnoods een schrijfcursus of lees de interessante laatste blog van @corhospes over ‘hoe schrijf ik een blog’. En zorg op z’n minst, please, dat je het niet hebt over ‘me loopvrienden’, ‘dat moet ik is gaan doen’ en ‘dat je je medaille hebt opgehaaldt.”, met dt. Taal hoeft niet perfect te zijn en typo’s moeten kunnen [dit is tevens om mezelf in te dekken bij mogelijke fouten in deze blog]. Taal moet en mag leven, maar ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord moet dood! Over het Zaanse ‘ik gaan’ of Amsterdamse en Rotterdamse zinnen als ‘hun hebben’ ben ik overigens minder kritisch. Allereerst ben ik dol op dialecten en bepaalde uitdrukkingen in streken. En bovendien heb ik m’n leraar Nederlands vroeger dolgedraaid door te bewijzen dat ‘hun’ wél onderwerp kan zijn in een fatsoenlijke en correcte Nederlandse zin. Ook al bleef hij roepen “HUN kan nooit onderwerp zijn!!!”. [pssst, kijk eens naar die zin…, wat is het onderwerp in die zin? …. En als ie nu niet meteen valt, dan misschien later.]. Enfin, ik mocht een week niet in de klas komen. [Nog even aan de Runner’s World-redactie vragen of deze blogpost ook live komt te staan want dan moet ik m’n moeder even inlichten, die heb ik ’t nooit verteld en gezegd dat ik zo vroeg op school moest zijn voor de filmcommissie.]
8. Tweezijdige selfies
Oké, door. Het zijn nu misschien iets meer mijn persoonlijke meningen en iets minder wetenschappelijke voorspellingen. Maareuhhh. Jeetje, wat maken we allemaal veel selfies. Helemaal niet erg. Want dan kunnen we allemaal zien hoe goed je eruit ziet, en dat komt natuurlijk door het lopen enzo. En we zien ook welke kleding en schoenen je aanhebt en als je de selfie-kunst een beetje beheerst waar je staat of bent. Prima dus. Maar alleen maar selfies? Dat gaat vervelen, en dat gaan mensen op een gegeven moment afstraffen met de ontvolg-knop. Niet omdat ze genoeg hebben van je (iets wat ik me bij selfies van die 60-er in z’n korte broekje wel voor had kunnen stellen) maar omdat ze vooral missen wat je niet deelt. Foto’s van de omgeving waarin je loopt of traint. Foto’s van tafereeltjes die je tegenkomt. Foto’s van je sportgenoten. Foto’s van de minder leuke kanten zoals blaren en afzien. Foto’s van alles wat zo herkenbaar is voor iemand die ook loopt of aangezet moet worden om te gaan lopen. Daag jezelf uit om na elke selfie ook de camera om te draaien (daar is zelfs een knopje voor) en een foto de andere kant op te maken. Ohja. En het mag ook langwerpig of rechtopstaand zijn sinds vorige week. Dat was weer even lachen en ophef onder de social media-mensjes. Foto’s op Instagram hoeven niet meer vierkant te zijn. Schande! Ja. Echt schande! En morgen is iedereen het vergeten en besef je hoe stom het eigenlijk was dat het überhaupt altijd perse vierkant moest zijn.
9. Knol Power
En dan nu nog een voorspelling over of jullie allemaal rijk worden, of niet. Oftewel; of er met bloggen over hardlopen geld valt te verdienen. Het antwoord is helder: ja. Ik heb veel voor grote adverteerders gewerkt die een moord doen om met jullie, en met Enzo Knol (die naam kennen ze dan ook via hun 8-jarige kinderen) te werken. Maar helaas zitten er veel ‘nieuwe wijn door oude zakken’-types tussen én zitten er veel bureaus tussen waar mensen werken die het minder goed snappen. Of het minder goed met jullie voor hebben. Wat je ze moet vergeven is dat ze uiteindelijk maar één doel hebben; meer verkopen. Wat je ze niet moet vergeven, is dat ze jouw passie niet delen of niet snappen. Praat alleen met mensen die weten wat je doet en wat je beweegt. Die weten in welke fase je zit. Die weten hoe belangrijk geloofwaardigheid voor je is maar tegelijkertijd ook snappen dat alleen al de hosting-kosten van je blog zomaar ineens te duur kunnen worden. En praat met merken die bij je blog en jezelf passen, en bij je lezers. Natuurlijk, heel soms mag je best iets ‘voor het geld’ doen. Zolang je lezers dat maar weten. Toen ik ooit samen met mijn compagnon een eigen bureau had in ‘buzzmarketing’ (oude wijn in nieuwe zakken-alert), hanteerden we de vier P’s. Niet die van prijs & promotie enzo maar van Plezier, Prestige, Potentie en Poen. New business gingen we alleen op af als ie op minimaal twee maar bij grote voorkeur drie van die vier P’s scoorde.
10. On en/off line
En last but not least, een voorspelling over ‘online & offline’. Eigenlijk achterhaalde termen heb ik me laten vertellen door kidsmarketeers en onderzoekers. Jongeren denken niet meer in offline en online. Het is voor hen hetzelfde. Maar even vanuit het perspectief van hardloopblogs, en ook een beetje in lijn met de behoefte aan ‘real live/life’ en ‘back to basic’, denk ik dat lezers & makers van blogs elkaar veel meer ‘in het echhie’ gaan tegenkomen. Op gelegenheden als dit. Op straat. Bij evenementen. Of misschien ook wel gewoon voor de gezelligheid. Of via StravaSnap & GarminChat, de social Runningplatforms die er over een paar jaar zijn. Wat dat betreft had ook op dat vlak mijn allereerst baas bij OLM gelijk: “Een online community heeft alleen bestaansrecht, als ie in het echt ook zou kunnen bestaan.” Zoek elkaar op. Deel. Ren. En proost.
FINAL THOUGHT
Tot slot, zoals Jerry Springer het ooit noemde, my final thought. Bloggen over hardlopen is en blijft een sport. Blijf de rest altijd net een paar stapjes voor. Niet op de weg, op het strand of de bergen maar op je blog. Maar loop niet te ver vooruit, en al helemaal niet op je lezers. Iedereen wil naast jullie lopen, of op z’n minst het gevoel hebben dat jullie bij te halen zijn. Dat ze samen met jullie kunnen oplopen naar een nieuw doel. Herkenbaarheid en inspiratie zijn de drijfveren van het doorlezen op jullie blogs. En hoewel ik een groot liefhebber ben van blogs met een scherpe of stijlvolle pen, is met name het al dan niet uitstralen van je passie op je blog (voor mij) doorslaggevend om blogs (en bladen, en boeken) te blijven lezen. Want dat moet je sowieso blijven doen. Blijven lezen. En blijven hardlopen natuurlijk. Succes vanavond, en tot de volgende blog!
Dankjewel,
Anton-Jan van DeRandvanhetLand.nl
De Rand van het Land 
3 gedachtes over “Running Back to the Future”