Zinloos

Hardlopen is het mooiste wat er is. Dat vinden wij allemaal. Wij, hardlopers. Wij, idioten. Wij, mensen die ‘m niet stellen, dé vraag. “Maar waarom dan?”. Die vraag vond ik stom. Maar die vraag niet eens proberen te beantwoorden, ben ik nog veel stommer gaan vinden. Tijdens m’n loopavontuur #DeRandvanhetLand dook ik vaak weg voor de ‘Waarom-vraag’. Misschien omdat ik het antwoord nog niet wist? Of het nog niet onder ogen durfde te zien? Waarom eindeloos hardlopen zo bijzonder is, wat het je kan brengen en waarom het de sleutel kan zijn tot een leuker en gelukkiger leven probeer ik te beschrijven in ‘Genietigheid’, het boek wat ik op dit moment schrijf. Een boek over De Rand van het Land. Over de grenzen van ons land, waarop ik een jaar lang liep. Over hoe je met de kennis van toen, anders kijkt naar nu. Maar zeker ook over ultralopen. En vooral over het op zoek gaan naar je eigen grenzen, en het op zoek zijn naar jezelf.

Leuk! Dat dacht ik wel ja. En dat boek gaat er ook komen, keurig op tijd voor de deadline. Maar er is wel twijfel. Dat komt vooral door mezelf, maar ook door jullie. Door jullie zie ik zoveel mensen die lopen. Zoveel mensen die alles rondom het lopen delen. Zoveel verhalen, zoveel kilometers gemaakt en beleefd, zoveel … zoveel clichés, zoveel herkenbaarheid. Herkenbaarheid van de mooie dingen, en ook van de minder mooie dingen. Zoals de loopdip, de blues na een behaald doel, en het gevoel van zinloosheid dat je wel eens hebt. Ook die zinloosheid steekt aan. Sterker nog, op het moment dat ik zelf langzaam afglij naar dat gevoel, werken alle positieve loopberichten averechts. “Rot toch effe allemaal op!” – ik zal eerlijk zijn dat ik dat dan wel eens denk. “Ga weg met al die foto’s, berichten, quotes, Strava-counts, schema’s.” En omdat niemand dat vervolgens deed, ging ik dan zelf maar even weg.

Ik denk dat iedere loper, en zeker zij die hun loopavonturen uitbundig delen, het wel herkent. Dat het soms allemaal even zinloos voelt. En dus stop je maar even. Met delen dan hè, hopelijk niet met lopen. Even afstand nemen. Even alleen afstanden maken. Het bos in. Of de duinen. Terug naar de basis. Veel trainingskilometers. Misschien een enkele social run. Maar vooral tevreden – en alleen zelf – de beoordelingen van je hardloophorloge bekijken. Vooral niets delen. En dan kijken of het gevoel van zinloosheid wegebt. Of niet. Want niemand die je mist hoor. Voor jou honderd anderen. De wereld staat niet stil als jouw timeline stil staat, of als jij zelf stil staat.

Schrijf je net zoals ik een boek dan is het gevoel van zinloos zijn dubbelklote. Als het delen van je loopbevindingen op Strava & Instagram al zinloos voelt, wat is dan het nut van een heel boek? Vol volzinnen? Wat heeft dát voor een zin? Met dat gevoel werd ik de afgelopen weken wel eens wakker, precies op een schrijfdag natuurlijk. Er kwamen weinig letters op papier. Ik las en keek me suf aan mooie verhalen die inspireerden. En normaal gesproken luister ik me dan ook nog suf – aan podcasts en luisterboeken – maar door een loopblessure en het uitblijven van de lange duurloop gebeurde dat even niet. Intussen groeide het slechte gevoel; niet door het gebrek aan die podcasts, maar door het gebrek aan lopen.

Steekt het al aan? Mijn gevoel van zinloosheid? Lees maar lekker door, dan gaan we even verder bergafwaarts. Want wat als je niet alleen stopt met delen, maar ook met lopen? In mijn geval door een blessure, maar misschien ook gewoon omdat ook het lopen even zinloos voelt. En wat als je het nut van één van de mooiste dingen uit je leven niet meer ziet, wat is dan eigenlijk nog de zin van je leven? Er is natuurlijk zoveel meer dan lopen, maar toch ging ik soms qua gevoel die kant op. En toen was daar ineens ‘Genietigheid’. Genietigheid, het gevoel. En Genietigheid, het boek. Want de grap is dat ik het gevoel van zinloosheid ga verslaan, met dat wat ik in ’t boek beschrijf.

Eind goed, al goed? Not yet. Op dit moment stroomt het gevoel van zinloosheid nog door m’n vingers, bij elke toets die ik raak. En dat geeft nix. Ik moet het zinloze, of nietige gevoel nog heel even vasthouden. En het dan omarmen. Er boven staan. Het echte medicijn is niet dit stukje, misschien deel ik het niet eens. Het echte medicijn is niet wat ik denk of deel. Het echte medicijn is wat ik ga doen. Ik ga lopen. En laat het lopen. Het verhaal groeit, het aantal kilometers ook weer. Tijdens het lopen ben ik nooit zinloos. De letters op het scherm komen vanzelf.