“Als jij nou eens een keer meegaat met Zuster Martha, dan regel ik de rest”. Concertorganisator Joost Carlier vertelde dat hij het mooi zou vinden als zijn familielid Zuster Martha ook eens naar een door hem georganiseerd concert zou gaan. Zij zag dat niet zo zitten, maar als er een ‘oppas’ mee zou gaan, dan wilde ze het wel eens proberen. En zo parkeerden we in augustus 1990, net voor m’n 16e verjaardag, haar kleine autootje bijna tégen het grote podium in het Goffertpark. De VIP-tickets voor David Bowie op het dashboard. “Ik ken die beste man niet Anton-Jan, maar we zullen zien.”
Space Oddity was net begonnen toen we plaatsnamen op de geïmproviseerde VIP-tribune, ergens halverwege aan de zijkant. Het liefst wilde ik naar voren, naar het midden en staan, maar het leek me goed zo. Zuster Martha was al op leeftijd en bovendien gewend om te zitten als ze luistert naar muziek. Des te verbaasd was ik toen ze na twee nummers zei; “zullen we eens vooraan gaan kijken?”
Samen liepen we naar voren. Het moet een mooi gezicht zijn geweest, een puber met een non, arm in arm, voetje voor voetje. Iedereen maakte plaats, nog nooit liep ik zo makkelijk door een menigte. En daar stonden we. Vooraan. Zuster Martha in haar habijt. De handen op haar oren, haar ogen en mond wagenwijd open. Haar hoofd in de maat op en neer. Af en toe keek ze naar mij. Ik keek meer naar haar dan naar het podium. Zelfs Bowie leek haar te spotten. Zuster Martha genoot, zo had ik haar nog nooit gezien. Maar na een klein uur pakte ze me ineens vast. “Zullen we gaan? Het is al laat.” En nog ruim voordat de toegift begon, reden we weg uit Nijmegen…
“Die muziek stond veel te hard. Maar een leuke man. Een beetje gek, net als je vader.” Ze moest eens weten. Hoewel ze zoals veel geestelijken in Boxmeer probeerde mee te gaan met de tijd, alleen al Bowies excentrieke kleding had ’n tikje met de lineaal opgeleverd als hij destijds bij haar in de klas had gezeten. Ik besloot niets over Bowies wilde leven te vertellen, ik vertelde alleen hoe bekend hij was. “Zoveel mensen op de been, dat moet ook wel een bekende artiest zijn.” Ja Zuster Martha, hij is echt wereldberoemd. En u stond vooraan!
Het was een ervaring die ik nooit meer vergeet. En waar ik veel aan gedacht heb op #DeRandvanhetLand, om de simpele reden dat Bowie vaak voorbij kwam in m’n Spotify-lijst. Hoor ik Bowie dan denk ik eerst even aan Zuster Martha, daarna pas verdwijn ik in z’n muziek.
Dit weekend nam ik z’n nieuwe single Lazarus op in m’n ‘oppep-playlist’, voor tijdens de Halve Marathon van Egmond. Een heerlijk nummer, perfect voor in de duinen. Vanmorgen klonk de tekst ineens anders. Hij wist dat het erop zat. “Look up here, I’m in heaven” begint hij dit afscheidsnummer. Goede reis Mr. David Bowie. De groeten aan Zuster Martha.
De Rand van het Land 