Als je zoiets doet als ‘de randen van ons land’ hardlopend langs gaan, krijg je die ene vraag geregeld. De ‘Waarom’-vraag. De laatste weken maakte ie plaats voor de ‘En wat nu’-vraag. De Waarom-vraag bleek nooit goed beantwoordbaar, behalve dan op de bergbeklim-manier: Why do you climb the Everest? Because it’s there! De ‘En wat nu’-vraag is een stuk eenvoudiger. Ik weet heel goed wat nu. Wat te doen met ‘De Rand van het Land’ en deze site. Wat te doen met m’n ervaringen en verhalen. Wat te doen met de foto’s die ik maakte, de timelaps-video’s, en de hardloopdata. Wat te doen met de bijzondere herinneringen met oude en nieuwe vrienden. En wat te doen met de tijd die ik bespaar nu ik niet zo zeer minder ga lopen maar wel minder ga reizen. Na de 45 mijl van afgelopen zaterdag heb ik nog zeker Another 45 Years to go, en weet ik wat te doen.
Laten we eens beginnen met de voornemens voor komend jaar:
Boek
Allereerst. Er komt een boek. Over De Rand van het Land. Over hardlopen. Over mensen die de grenzen op en over gingen. Over grenzen van toen, nu en later. Van de anekdotes uit de blogs die ik schreef tot en met de wat diepere gedachtes die nog in m’n achterhoofd zweven en als losse flodders in aantekeningenboekjes staan. Misschien ga ik me zelfs branden aan de problematiek die de grens op dit moment met zich meebrengt. Als ik het durf. Want de oplossing heb ik niet en goed bedoelde of juist cynische woorden dragen bijna net zo weinig bij aan een betere toekomst dan dom geschreeuw of nog dommer geweld. Maar wat ik wel weet, en persoonlijk heb ervaren, is dat met een blik op het verleden van de grens je anders naar het heden en de toekomst kijkt. Maar goed, een boek dus. Hoe, waar, de lengte of vorm, wel of niet met foto’s, wel of niet met verslagen, of het alleen in m’n eigen kast komt of ook ‘uitgegeven wordt’, of de nadruk op hardlopen of op de grens ligt, en meer van dat soort vragen; prima om tijdens de komende weken mee bezig te zijn. Er is vooralsnog maar één deadline, in 2016 is het af.
Lijstjes
Eerder dan het boek – sterker nog, er zijn er al twee over bier en muziek – komen de lijstjes. Lijstjes met de mooiste plekken waar ik liep, en waar hopelijk anderen dan ook gaan lopen. Lijstjes met bijzondere gebeurtenissen, lijstjes met de zwaarste momenten, lijstjes met tips voor hardlooproutes, weekendtrips en reisadvies, lijstjes lijstjes lijstjes. Snackbare stukken die deze blog en het Instagram-account nog even in leven houden en ook het nagenieten voor mezelf verlengen. Naast de lijstjes ga ik ook de verhalen op deze blog wat beter archiveren en rubriceren en nog iets doen met alle timelaps-video’s, foto’s en de hardloopdata die ik verzameld heb. Het liefst geef ik alles in een heel groot ZIP-bestand aan een projectgroep van een Hogeschool voor de Kunsten of ’n andere opleiding. Met een simpele opdracht: “Dit is het verhaal. Dit is de ruwe content. Maak er iets moois van.” Tips zijn welkom en er is een bescheiden budget voor.
Naar buiten!
De mooiste natuur(gebieden) waarin ik liep komen zeker in een lijstje. Maar ik ga meer doen om te laten zien hoe mooi Nederland en onze natuur is. Meer doen zodat dit in stand gehouden wordt maar vooral meer doen om mensen te stimuleren om er van te (kunnen) genieten. Natuur is er om op te snuiven, niet om er op foto’s naar te kijken. Natuurorganisaties doen het beter dan ooit, ik ga eens kijken of er ergens budget te vinden is om de focus te gaan verleggen van natuurbehoud naar actieve natuurbelevenis. Ohja, en natuurlijk gaan we met een grote groep terug naar de Afsluitdijk. Opruimen die rotzooi daar. Die belofte is gemaakt en gaan we in het voorjaar inlossen.
Beweeg!
Als je vraagt welke drie dingen ik wil nalaten met de ‘legacy’ van De Rand van het Land, dan staan natuurbelevenis & ‘anders kijken naar de grens’ op twee en drie. Maar absoluut op nummer 1 staat de rol die ik hoop te kunnen vervullen om mensen ook écht in beweging te krijgen. Dat hoeft niet hardlopend te zijn, dat hoeft niet in de natuur te zijn. Als je maar beweegt. Niet alleen omdat het goed voor ons is – daar richten al zoveel organisaties en clubjes zich op de laatste tijd – nee, vooral ook omdat het gewoon verdomde leuk is. Hardlopend door Parijs of Amsterdam, napuffen op het terras van ’t Hijgende Hert, een verdiend biertje na een workout, het plezier dat er op de amateur-voetbalvelden nog te vinden is, de verbondenheid na een gezamenlijke sportprestatie of de verbroedering na een keiharde strijd. Het leven is zoveel lekkerder als je beweegt. Maar ik weet ook als geen ander: de moeilijkste meters van een marathon zijn van de bank naar de voordeur. Al heb ik het afgelopen jaar maar één iemand, terwijl hij of zij op de bank iets van me las, in beweging heb gekregen, dan ben ik al tevreden. Volgend jaar worden het er twee. Of tweehonderd. Dat ga ik doen via m’n werk bij de Partij van de Sport, en met m’n boek en de lijstjes. Maar ook met m’n komende eigen sportuitdagingen én het provinciale vervolg van De Rand van het Land:
De Provincierand
Het idee kwam uit een Twitterconversatie. Iemand die zei: en volgend jaar de provincieranden? Nee, maar toch ook wel. Ik ga ze niet doen. Maar jullie. Ik ga het komende jaar een aantal mensen en hardloopclubjes uitdagen om de provincieranden van Nederland af te lopen, fietsen of wandelen. Van de meeste provincies heb ik een gedeelte al gedaan, de rest werken jullie af. Braaf bijhouden op Strava met de juiste hashtag, dan hebben we eind volgend jaar niet alleen een heatmap met De Rand van het Land maar ook een mooi ingetekend kaartje van Nederland. En na 2016? Ook steden en dorpen hebben randen en grenzen, om nog maar te zwijgen over België, Duitsland, Frankrijk, … We houden de grenzen gewoon hardlopend in de gaten, enkel gewapend met water & chocolade. Stay tuned Running Junkies, Stadswild, Running Girls Groningen, Funning, Half Crazy Running Crew en anderen…
Runner’s High – Higher – Highest
Ook met m’n eigen nieuwe hardloopavonturen wil ik anderen blijven inspireren (dat woord komt inmiddels m’n strot uit, dus dit was de laatste keer in dit stukje). Maar wat ga ik doen dan? Het komende jaar ga ik vooral trainen en ‘vrij lopen’. Want in 2017 staat er toch weer een zware bergrace op het programma; de 100km-versie van de UTMB op de flanken van de Mont-Blanc. Hoe ik daar naartoe train en leef ga ik misschien wel weer beschrijven op Runner’s High of op andere plekken. Maar minder geblog, minder foto’s en minder verslagen dan dit jaar. Hoewel ik er trots op ben als ik anderen in beweging weet te krijgen, loop ik het komende jaar vooral ook weer voor mezelf. Voor en met mezelf, maar ook met iemand anders. Naast me, in m’n gedachte of muzikaal aanwezig in m’n oren. Just the two of us. Steeds sneller, hoger of verder maar ook steeds langzamer, gezelliger en stiller.
Alibier
Ja, ook komend jaar blijf ik finishbier drinken. Het is dan weliswaar geen ‘randbier’ in dubieuze grenskroegen maar het zal er niet minder om smaken. Het afgelopen jaar heeft kwantiteit al plaats gemaakt voor kwaliteit, dat zal komend jaar niet anders zijn. En ook de midlife-crisis moet zich weer ergens in kwijt dus misschien ga ik zelf wel wat brouwen of ga ik investeren in het crowdfunding-project van de mannen van Marckenstein. Maar bovenal ga ik genieten van het bier met vrienden. Virtueel via Untappd maar hopelijk nog veel meer na een goede trailrun of bij een groot stuk vlees.
Genietigheid
Uren alleen op de Boschplaat van Terschelling terwijl verderop de drukste dag van het jaar zich manifesteert. Eindeloze dijken die oogverblindend saai zijn. Oorverdovende stiltes die ervoor zorgen dat je je levendiger voelt dan ooit. Hevige pijn die je met gemak overwint of veel mindere pijn waarvan je verliest. Tranen om kleine dingen. Grote, lege stukken land waar toch ook gewoon mensen wonen, hun ding doen, een bus pakken of Hart van Nederland kijken. Of de comfortabele stilte tussen jou en een hardloopvriend: Uren lullen tijdens het lopen, en dan ineens – vaak hand-in-hand met de vermoeidheid – is daar die stilte. Je hoort elkaars ademhaling, de voetstappen en de geluiden van de natuur. Je denkt allebei aan andere dingen maar bent toch samen. En je weet allebei dat je even stil wilt zijn. – Het zijn allemaal momenten op De Rand van het Land die ik beleefde als ‘genietigheid’. Een zelfbedacht woord dat ‘nietigheid’ (wat in mijn ogen vaak een onterecht negatieve connotatie heeft) en ‘genieten’ samen brengt. Het is mijn laatste ‘belofte’ vanuit De Rand van het Land; ik wil genietigheid als ervaring maar ook als woord verspreiden.
Aandenken…
Tot slot van deze ‘En wat nu’-blog nog wat geruststellende woorden voor het thuisfront. Dit alles hierboven gaat minder tijd kosten dan de vele auto-, bus- en treinkilometers van afgelopen jaar. Er is eigenlijk maar één De Rand van het Land-afscheidscadeautje, aan mezelf, waar jullie wat meer moeite mee zullen hebben. Hij staat er hierboven nog niet bij, maar straks wel op m’n voeten. De voeten die me De Rand van het Land lieten zien. Die verdienen een blijvend aandenken. Het enige wat ik nog zoek is een ‘artist’ die ook hardloopt, want dat is m’n enige voorwaarde. Iemand die bekend is met de comfortabele stilte. Het enige wat we horen, is de ratelende tattoo-naald. Nog één allerlaatste keer op zoek naar de pijngrens. E ho’onanea.
===============================================================
Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.
De Rand van het Land 