Op

De 2.100 hardloopkilometers hebben er vast iets mee te maken. Maar het is vooral de reistijd er omheen die ervoor zorgt dat ik een beetje ‘op’ begin te raken. Ruim 11.000km in de auto en een kleine 40 uur in trein, bus en tram. Exclusief wachttijden op stille stations en ‘één-keer-per-uur’-bushaltes. Hoewel ik steeds behendiger word in de planning, is de logistiek rondom dit hardloopproject het enige wat ik volgend jaar absoluut niet ga missen. Ik verlang er naar om gewoon weer de deur uit te lopen, hardlopend de stad in te gaan of langs het IJmeer te hobbelen. Of maximaal een half uurtje te rijden om in de vroege ochtend de zon omhoog te zien kruipen boven de Kennermer- of Schoorlse duinen terwijl de sporadische hoogtemeters van Nederland worden weggetikt. En dan weer naar huis, waar na een paar uur hardlopen gewoon nog een hele dag wacht.

Om het nog stelliger te zeggen: Het reizen voor De Rand van het Land komt me behoorlijk de strot uit.  Hoe lekker was het dan ook dat gisteren een relatieve thuiswedstrijd op de agenda stond; ‘alleen maar even de Flevopolder door’ en het restant van Oudemirdum naar Stavoren afwerken. Heel luxe afgezet worden bij het startpunt en opgewacht worden bij de finish, door het hele gezin. Een korte etappe, bijna helemaal langs de IJsselmeerdijk dus met weinig blikken op de navigatie en het verstand op nul naar het standbeeld van het Vrouwtje van Stavoren. Prima loopje, maar veel viel er waarschijnlijk niet te beleven. Zowel bij de start als bij de finish was ik al eens geweest en het was slechts 20km dijk. Op vrijdagavond had ik dan ook het vermoeden dat het een snel tussendoortje zou gaan zijn en het niet eens de moeite waard zou worden voor een verslag. Totdat ik op Twitter een bericht plaatste. “Morgen Oudemirdum – Stavoren.”…

Albert reageerde meteen. “Hoe laat ga je?” Albert en ik volgen elkaars hardloopactiviteiten al een tijdje op zowel Twitter en Instagram maar hadden elkaar nog nooit gezien. Ik wist dat ie op Urk woonde, toen ik daar was met een etappe kon hij helaas niet mee, en wist ook dat ie langere afstanden liep. Deze korte etappe moest dus geen enkel probleem voor ‘m zijn. Bovendien had ik sowieso weinig zin om alleen te gaan lopen. De spontane zweetdate was dus snel een feit. En zo liepen we gisteren samen 20km langs de dijk. En zo blijk je dezelfde kennissen te hebben, vergelijkbaar werk te doen, dezelfde trailruns en ultra’s op je bucketlist te hebben en blijkt 20km veel te kort om uitgepraat te zijn.

Het is een van de vele dingen die De Rand van het Land bijzonder maakt. Nieuwe mensen leren kennen, en samen hardlopen. Ervaringen uitwisselen over de gedeelde hardloophobby maar bijna altijd ook over de plek waar we lopen, andere interesses, of gewoon ‘het leven’. Gisteren met Albert vooral ook over ‘het leven op Urk’. Iets wat me in de voorbereiding op de Urk-etappes al fascineerde. Dat geldt overigens niet alleen voor het leven op Urk maar eigenlijk het leven overal daar waar je dat ‘erop’ doet, van Urk en Marken tot de Waddeneilanden. Er zweeft een gevoel dat me bevalt. En hoe ontzettend mooi de grenzen met België en Duitsland ook zijn en hoezeer Noord-Groningen en Twente me ook hebben verrast, uiteindelijk waren de waterranden van het land, en de huidige en voormalige eilanden in het bijzonder, toch het mooist.

Als ik dan weer aan de vele reiskilometers naar de oost-, noord- en zuidranden van Nederland denk, heb ik m’n ‘running homebase’ aan het Amsterdamse IJmeer helemaal niet zo verkeerd gekozen. Hoe mooi de rest van ons land ook is; volgend jaar ga ik de meeste kilometers maken hier in de buurt. Rondjes Oost en Amsterdam Centrum met Erik, rondjes Noord-Gestoord met Timo en struinen door de duinen met Tim. Maar vooral heel veel retourtjes Muiden of Waterland, op de voor mij zo geliefde Zuiderzeeroute. En dan eens in de zoveel tijd wat verder door op de dijk. Naar Volendam, Edam, Hoorn, Enkhuizen en natuurlijk Marken. Of de andere kant op, via de Oostvaardersplassen naar Urk. Zet het bier maar vast koud Albert. Dat uurtje terug met de trein of bus kan ik tegen die tijd wel weer aan. Even de oogjes dicht en dan al weer thuis. Op IJburg.

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.