Bij de Moskes

We waren even verward, Thomas en ik. Toen we er zo’n 9km op hadden zitten bij de etappe Galder – Zundert. Er stonden twee Duitse busjes en dito aantal Duitse mannen bij de windmolens. Euhm, we waren toch op de Belgische grens? Maar ach, het paste eigenlijk wel bij het internationale gevoel dat we het uurtje daarvoor hadden opgedaan. Met gevaar voor eigen leven, dwars door industrieterrein Hazeldonk. Misschien wel de enige plek van Nederland waar je op menukaarten niet alleen Nederlands en Engels maar ook Pools, Lets, Litouws, Hongaars, Oekraïens en wie weet welke taal nog maar aantreft. Een omgeving waar het strookje bermgroen waarop we liepen de enige veilige plek was tussen langsrijdende vrachtwagens en de langsrazende Thalys. Die we overigens niet aan zagen komen en wat tot een hilarisch schrikhuppeltje van Thomas leidde. Grenspark Hazeldonk dus, een dantesque omgeving waar we in het uiterste puntje het Bierparadijs aantroffen, net voordat we weer hardlopend het echte groen ingingen. En daar stond dus die windmolen. Met het deurtje open. En dan ben je blij dat je Thomas bij je hebt…

Hardlopen met Thomas is altijd fijn. Net zoals het altijd fijn was om samen de Eindhovense kroegen en studentenhuizen onveilig te maken, samen te ondernemen en samen de trails en forelrivieren van de Belgische Ardennen af te struinen. Je weet dat er meestal iets extra’s gebeurt. Want hoewel ook Thomas wat ouder en rustiger geworden is, er blijft ergens een klein steekje los in z’n hoofd. En bovendien spreekt hij altijd vreemden aan, met een aangedikte interesse waarbij alleen zijn vrienden het ‘je-wordt-een-beetje-in-de-zeik-genomen’-toontje herkennen. Zo ook gisteren. Spontane gesprekken met vreemden. Met de man die we zagen bij de start en vertelde hoe erg hij het vond dat ie niet meer kon hardlopen. Met de Belgische jager die wat lafjes klaar stond om de voor de dorsmachine vluchtende konijnen af te schieten. Én met de werklui bij de windmolens. Het zorgde ervoor dat ik niet alleen honderden windmolens op de grens voorbij heb zien komen, maar er ook eentje van binnen heb gezien. Wat een hoogte. Wat een indrukwekkend gezicht.

Hoewel we op de grond bleven – dat minuscule bouwliftje, 140m omhoog, ik weet ook niet of ik ingestapt was als het wel had gemogen – was de windmolen een van de hoogtepunten van een verder prima etappe. Het bizarre vrachtwagenpark Hazeldonk-Meer, de fraaie natuur rondom Zundert, het zwaaien naar Diana van die ene sauna, de zonsondergang en de enorme feloranje maan die opkwam maakten het af. Vermoeid zat Thomas in de finishkroeg, iets minder vermoeid zat ik naast ‘m aan de bar. Niet zoals gepland bij Abdij Maria Toevlucht; daarvoor was het te laat dus die pakken we bij Zundert – Langeschouw wel mee.

Nee, we kwamen terecht bij Café Moskes. In het noordelijkste puntje van België en dus ook de noordelijkste kroeg van België. Met de grens dwars er doorheen, een streep van de voordeur tot het toilet. Heren plassen in Nederland, dames in België. Ooit heette dit café overigens ’t Hoekske, maar eenmaal uitgebaat door Ad en Rietje Maas (“Moas”) zorgde de term “we goan noar de Moskes” voor een nieuwe naam. En faam. Grote nationale en internationale artiesten kwamen hier langs. Zo ook gisteravond. Toen wij er waren was het nog rustig, maar later op de avond “dan is het hier helemaal uitverkocht.”, aldus Ad. De onvolprezen Huub Hangop kwam optreden. Huub (of in dit geval eigenlijk Ruud) is ‘op weg naar Carré’ en dan was dit inderdaad een prima plek om te starten, zo vonden ook Thomas en ik.

En daar zaten we dan. Pratend over transgenders die modellenwedstrijden winnen (en inmiddels vraag ik me af; plassen die bij Moskes in Nederland of in België?), pratend over hardlopen, de grens en onze etappe, over Huub Hangop en andere artiesten die optraden in de Café Moskes, en natuurlijk over Belgisch bier. Ik had er uren kunnen blijven zitten. En proefde zelfs, toen het zoute zweet van m’n bovenlip zich mengde met het Tongerlo-bier, een klein beetje Zeedijk. Tot snel Café Moskes, sowieso bij de etappe Baarle – Galder. Hopelijk is Thomas er ook weer (voor een deel) bij en hebben we dan wel een ‘Bob’ geregeld. En kaartjes voor het optreden van Huub. Want die etappe staat immers gepland op de 11e van de 11e… Tot dan!

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.