Emotioneel incontinent

Poeh, ik heb wel even getwijfeld hoor. Of ik dit wel wil delen. Maar als je een blog bijhoudt over ‘op zoek naar de grenzen van ons land, én onszelf’, dan hoort dit er ook bij. Ik heb namelijk last van een kwaaltje. En dan heb ik het niet over de kuitblessure die ik afgelopen donderdag opliep op Schier (update: de etappe van morgen heb ik verplaatst, ik hoop vrijdag weer te kunnen lopen). Nee, het is een ander soort kwaaltje. Het kan zomaar ook door de ouderdom komen maar ik denk eerlijk gezegd van niet. Het is te toevallig dat ik er steeds vaker last van heb sinds #DeRandvanhetLand zich vordert. Emotionele incontinentie. Oftewel; huilen, op de meest onverwachte momenten, vaak ook tegen m’n zin.

Ik kreeg het verwijt nog wel eens. Laat je échte emotie eens zien AJ. Iedereen mag best weten dat je verdrietig, boos of zielsgelukkig bent. Wel huilen van blijdschap met een ‘vreemde’ oudere man in je armen, op de tribune bij het 30e kampioenschap van Ajax, en niet bij geboortes van je kinderen? Zelden een traan van vreugde of pijn. Bij boosheid of verdriet de boel opkroppen maar vooral nooit huilen, een enkel rollend traantje bij een graf uitgezonderd. Nou, het is voorbij, die droogte. Zomaar even een paar huilmomenten van de afgelopen dagen:

Donderdag stond Schiermonnikoog op het programma. Het was mooi, en weer anders dan de andere waddeneilanden. Druilerig en koud weer, maar toch warm, intiem en indrukwekkend. Oorverdovende stilte. Eindeloze stukken strand en duin. Vogels, veel vogels. Af en toe een passant, maar vooral ikzelf en Schier. De runner’s high sloeg wederom sneller toe dan ooit en zorgde voor wat tranen. Tranen van genietigheid, die overigens snel omsloegen in tranen van pijn. Want na een aantal kilometer op een slib-pad te hebben gelopen, besloot m’n linkerbeen in de slip te gaan. Iets schoot er in m’n kuit. Het ‘op eigen risico’ op-en-neertje naar de punt van het eiland, op God-weet-wat voor een pad, heb ik laten schieten en alleen het officiële wandelpad ‘rondom Schier’ heb ik vechtend tegen de pijn afgerond. En terwijl ik door de kwelders liep, genoot van de omgeving en dacht aan wat er bij de finish op me wachtte, begon ik weer te huilen. Van runner’s high tranen, via tranen van de pijn naar finishtranen. Die kuitpijn was balen, de extra tijd met m’n gezin op Schier was het bewijs dat Johan Cruijff vroeger wél altijd gelijk had. Elk nadeel heb z’n voordeel.

Gisteren was weer zo’n jankdag. Eens een keer niet zelf lopen maar de hele dag supporter en crew van de deelnemers aan de Marathon van Amsterdam. Ik schreeuwde (tevergeefs) voor Koen, juichte voor Imo, gaf drinken en gelletjes aan José, was er voor al m’n hardloopvrienden en vooral voor de marathonmaagden Wilfred, Pieter en Mari. En natuurlijk deed het me veel, dat ik m’n vrienden zag lopen, maar op die momenten hield ik het nog droog. Toen ik echter een uur later die ploeterende laatste finishers van de marathon zag binnenkomen, en het eindelijk ophield met miezeren, besloot ik zelf de waterkraan open te gooien.

Het waren niet de enige tranen van de zondag. Het begon al vroeg. Terwijl ik op m’n fiets over de Ringdijk vloog, op weg naar de marathonstart, kwam ik ‘m tegen. De oude man. (Wie? Lees even het ‘gedichtje’ onder dit verhaal of klik hier). De oude man die ik jarenlang elke ochtend zag. En nu jaren niet gezien had. Eerst niet omdat ie ‘kwijt was’, toen dook ie even op maar de laatste jaren zag ik ‘m niet omdat de Ringdijk niet meer op m’n dagelijkse woonwerk-route zit. Gisteren kwam ik er weer. Op hetzelfde tijdstip als al die jaren. En daar was ie gewoon. Nog steeds even kwiek als weleer. Nog steeds zwaaiend, het leek zelfs uitbundiger. Hij leek me zelfs te herkennen, ook al was ik niet op de Vespa en was ik inmiddels 20kg lichter. De regendruppels liepen van m’n wangen in m’n mond en ineens proefden ze niet meer zuur maar zout. Ik zat gewoon keihard te grienen.

Dat soort momenten. Ik heb ze steeds vaker. Bij films. Bij momenten dat ik blij ben, bij verdrietige gedachtes of gebeurtenissen en soms ‘gewoon’, out of the blue, bij een concert. Af en toe schaam ik me ervoor, maar eigenlijk altijd voelt het goed. Het enige wat ik probeer te snappen is, waarom? “Heeft De Rand van het Land je veranderd?” Ramiro van Runner’s World en Annemerel van Metro stelden allebei die vraag. Bij beiden antwoordde ik waarschijnlijk wat twijfelachtig. Ja, mijn kijk op bepaalde dingen is zeker veranderd. Nederland is nog veel mooier dan we beseffen. En ik leerde over mooie en minder mooie verhalen op onze grens, die we moeten blijven vertellen. Al is het maar omdat de blik op het verleden ons misschien helpt bij het beoordelen van grensproblemen anno nu. Maar ik leer ook steeds meer over mezelf. Over wat m’n lijf kan. En m’n koppie. Maar vooral ook wat de gevolgen zijn van vaak uit je comfort zone gaan. En wat er gebeurt als je daarna weer terugglijdt in je relatief zorgeloze leven. Dan blijf je ‘je blessings counten’, én word je emotioneel incontinent.

Ohja, nog even dit. Omdat ik niet weet of Google+ over een tijdje nog bestaat en dat de enige plek is waar het onderstaande stukje zich bevindt, heb ik het maar even naar hier verplaatst. Voor het archief. Ennuh… als ik over 40 jaar over de Ringdijk wandel, of elders op de Rand van Amsterdam, zwaaien jullie dan?

Waar ben je?
Elke dag kwam ik je tegen.
Op de Ringdijk, van Oost naar ’t kanaal.
Was ik vroeg, zag ik je laat.
Was ik laat, zag ik je eerder.
Elke dag ging jij met mijn glimlach aan de haal.

Jij aan de wandel, ik op de Vespa.
Jij met de tijd, ik in volle vaart.
Jij in de 80, strak in ’t pak.
Jij met de stok, ik de rugzak.

Jij besloot naar iedereen te zwaaien.
Soms zwaaide er iemand terug.
Ik besloot het om te draaien.

Ver voordat we elkaar kruisten, hield ik in.
De arm uitbundig omhoog, zwaaiend naar jou.
En jij zwaaide terug, vol overgave en trouw.
Een mooi moment, elke ochtend.
Voor mij zeker, hopelijk ook voor jou.

Sinds vorige week ben je er niet meer.
Vakantie? Blessure? Route gewijzigd?
Of zie ik je volgende week gewoon weer?

Ik mis je ouwe.
Waar ben je?
Heengegaan?

Augustus, 2011

==============================

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage. Live-foto-verslagen op Instagram, videotimelaps via YouTube.