Helden

“12-13 kilometer per uur is eigenlijk twee keer nix; ik rust niet, en ik train niet.”, aldus Koen Raymaekers, veelvoudig Nederlands Kampioen (halve) marathon. Koen zou etappe 44 van #DeRandvanhetLand meerennen, het project waarbij binnen een jaar de gehele lands- en watergrens van Nederland hardlopend wordt afgelegd. En daar stonden we dan, op die parkeerplaats in Tolkamer. Koen vertelde over zijn verschillende trainingstempo’s, het wedstrijdtempo, het advies van z’n trainer, z’n schema en de aanloop naar de Marathon van Amsterdam. En ik? Ik begon al te zweten voordat we überhaupt gestart waren.

Het compromis was snel gevonden. We zouden een dik half uur ‘op rustig tempo’ (lees: ik heb nog spierpijn) weggaan. Dan zou Koen samen met meefietser Marcel een aantal tempoblokken maken en op een gegeven moment omdraaien zodat we uiteindelijk weer gezamenlijk Beek te Montferland in zouden rennen. En hoewel het logistiek niet van een leien dakje ging, zaten we een paar uur later met z’n drieën aan de koffie, appeltaart, poffertjes, bier en … at Koen een banaan en  dronk thee. De rustige training van Koen, 36km in de tijd dat ik 25km aflegde, zat erop.

Aan tafel groeide de bewondering. De bewondering voor iemand die alles opzij zet voor steeds een nieuw doel. Het kwalificeren voor Rio op dit moment. Koen ging er zelfs de grens voor over en verhuisde naar Kenia. Hij vertelde over het leven in Kenia. Hoe hij en anderen daar trainen, hoe hij er z’n huidige vrouw ontmoette en hoe z’n gezin daar leeft. Naast z’n topsportcarrière is Koen in Kenia ook al bezig met z’n toekomst. Het Kilima Resort dat hij aan het opzetten en uitbouwen is, is de ideale plek voor trainingsstages. Van topatleten maar “misschien ook wel voor de familievakantie van Marcel”, aldus het hardop fantaseren tussen de poffertjes door. – En zo had ik nog uren naar Koen kunnen luisteren. Het is zo ontzettend zonde dat de verhalen van atleten als Koen niet meer aandacht krijgen. Dat soort verhalen inspireren mij duizend keer meer dan de ‘look at my crib’-achtige verhalen van de voetbalmiljonairs.

Met het oog op de komende sportzomer lijkt het me ook niet meer dan logisch dat we meer aandacht hebben voor topsporters als Dafne, Tom en Koen. En dan niet voor hun tattoos, auto’s en sjaals maar voor dat wat ze de komende maanden allemaal gaan doen om er straks weer te staan. Die voorpagina’s komen wel op het moment dat ze in Frankrijk of Rio al dan niet op het podium staan. Maar ik denk ook aan ze op Tweede Kerstdag, als ze het snot voor de ogen trainen terwijl wij het zoveelste stukje vlees in de fonduepan stoppen. Terwijl jij dit nu leest, is er ergens in Nederland iemand zich het leplazerus aan het trainen. Met een ijzeren discipline, alles aan de kant, voor dat ene doel. Doelen die gehaald worden – en dan horen we ook over ‘die lange weg’ er naar toe – maar nog veel meer doelen die niet gehaald worden. Dan wordt niet alleen de mislukte prestatie onvermeld gelaten maar ook alles wat de atleet er tevergeefs voor gedaan en gelaten heeft.

Op de website van Helden las ik al geregeld over de keiharde topsport, over onder andere de diepe dalen waar Kai Reus en Christijn Groeneveld doorheen moesten (en nog steeds gaan). Ook zij verdienen onze aandacht. Topsporters die figuurlijk of letterlijk gevallen zijn. Atleten die nooit verder zullen komen dan de 9e plek. Amateur-atleten die ook geweldige prestaties neerzetten. Jonge atleten die nog een lange weg te gaan hebben. Topsporters die zegevieren. En atleten die een sport beoefenen die normaal gesproken geen aandacht krijgt. Het zijn allemaal helden. Op het moment dat ze op het podium staan, op het moment dat ze er net buiten vallen én, vooral, op al die momenten dat ze kei- en keihard aan het trainen zijn. En Koen? Die is zelfs een held als ie een ‘rustige training’ doet die eigenlijk twee keer nix is. Asante!

Foto’s van de etappe vind je hier, de timelaps volgt later.

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage.