Aan bijna elke etappe op #DeRandvanhetLand, hou ik drie dingen over. Een ‘ervaring’ of verhaal; dat is wat jullie op deze plek dan vaak teruglezen. Veel kleine herinneringen; die ik ergens opschrijf en vooral opsla op m’n eigen harde schijf. En een aandenken aan of souvenir van de omgeving waarin ik liep. Zo ook bij etappe 42. 101km. Van Delfzijl naar Klazienaveen. Een ervaring. Veel kleine herinneringen. En een souvenir waar ik nog steeds van geniet.
De ervaring lijkt me duidelijk. Honderd-en-een kilometer hardlopen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. En ga ik wellicht ook nooit meer doen. (Waarschuwing; de vorige zin vervaagt de komende weken, dat is het bekende “I never run again – Look there’s a race”-effect.) Maar weet je. Het is een ervaring waarvan me het nog niet lukt om ‘m goed te omschrijven. Het moet even indalen. En daar waar ik normaal na een etappe er eindeloos over kan en wil praten, kom ik tot nu toe niet veel verder dan wat “Ja, best ver.” en “De laatste 9km waren erg zwaar.”-achtige verslagen.
De kleine herinneringen zijn er eindeloos. Zoals het terugtrekkend Wad onder onze hotelkamer in Delfzijl. Het vestingstadje Bourtange. De geweldige landhuisboerderijen rond Beddingwolde. De paar honderd meter die we dwars door een hoog-begroeid weiland moesten ploegen. De zonsopkomst én de zonsondergang. De honderden Te Koop-borden in heel Noordoost-Groningen en Drenthe. En de mantra-zinnetjes van Dennis. “Kom op jongen.” – “Twee kilometer rennen, even wat water. Twee kilometer rennen, een stuk chocola. Twee kilometer rennen….”
Het souvenir van deze etappe trekt langzamer weg dan ooit. De spierpijn. Op de normale plekken als benen, heupen en schouders. Maar dan wat erger dan normaal. En op de plek waarvan Dennis maar bleef zeggen dat ik er echt geen pijn had. M’n linkerwreef en het onderste stuk van m’n scheenbeen. Het is de tol van over m’n grens gaan. Een grens die ik perse over wilde gaan maar nooit had overwonnen zonder Dennis. Alleen was ik kapot gegaan in Noordoost-Groningen. Kapot van verveling en kapot van de pijn. Bedankt vriend. Deze krijg je terug. Ergens bij een van je fiets-of klimavonturen, sta ik voor je klaar. Dan ben ik dat kleine irritante mannetje dat blijft zeggen; “Je hebt geen pijn Dennis. Dat denk je maar.”
Foto’s alhier. De timelaps volgt later.
Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage.
De Rand van het Land 