Bloemendal aan Zee

Een half uurtje met de (snel)boot. Maar toch zo anders dan Terschelling. Vandaag waren we ’n dag op Vlieland, en rende ik natuurlijk het eiland rond. Inmiddels zit ik op de snelboot terug en vraag ik me af hoe twee eilanden naast elkaar toch zo verschillend kunnen zijn.

Op Vlieland is alles net even anders. Oké, het is een momentopname van een dag, maar het viel wel meteen op. Net iets mooiere huizen in de duinen. Net iets minder (dronken) jongeren. Beter eten. Diversere winkeltjes. Café’s die wél slim gebruik maken van het feit dat je hier op één en dezelfde plek van de zonsopkomst en zonsondergang kunt genieten. Minder auto’s. En een natuurgebied met niet alleen heel veel kleuren groen maar ook één groot geel, rood en paars bloemendal.

Echter. Ook een veel kleiner eiland. Minder afwisseling qua dorpen. Minder diverse mensen. En met iets meer, hoe zeg ik dat netjes… , … of what the heck, gewoon recht voor z’n raap; wat mij betreft veel te veel kakineus en fout vastgoed- en (ander) penoze-volk. Dat hier het (nieuwe) geld zit en op Terschelling nog wat meer het oorspronkelijke eilandleven, is vooral op de terrassen goed te merken. In de indrukwekkende natuur en op ’t zeer fraaie Kroon’s Polders gelukkig nog niet.

Vlieland heeft niet alleen een mooi bloemendal maar zou ook prima door kunnen met een a-tje extra; Bloemendaal. En wat dat betreft is ook de door Quote gekozen bijnaam ‘Vliebiza’ niet eens zo gek. Ook daar plekken waar ik liever met een boog omheen ren, afgewisseld met de meest mooie plekjes van de wereld. Maar bovenal overal een bepaalde vibe, die je alleen op een eiland treft. Een vibe die ik meerdere keren per jaar wil proeven; of het nu Hawaii, Ibiza of Vlieland is. Maar ook een vibe die na een aantal weken weer doet verlangen naar het gewone leven in Amsterdam.

Over het rennen van vandaag valt niet veel te zeggen. Een kleine 30km lang ging ik gestaag en op een relaxt tempo het eiland rond. Na nog wat uurtjes strand en goed eten, besefte ik dat zelfs op de bierkaart het verschil tussen Terschelling en Vlieland te merken was. In Terschelling het lokale Scelling en het nog lekkerdere Schoemrakker op de kaart. Hier ‘gewoon’ Heineken en ander ‘westers gerstenat’. Gelukkig bij Restaurant Gestrand ook een ‘Mooie Nel’, van de Jopenkerk uit Haarlem. “Een scheepsbier om de zeereis naar De Oost aan te kunnen.”, aldus het etiket. Een toepasselijker slot, wachtend op de snelboot naar het oosten, was er niet. Tot ziens Vlieland. Tot zo Terschelling. Het voelt al bijna als thuiskomen.

 
Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage.