Vijftig tinten groen

Vandaag liep ik de 42km-lange oostzijde van Terschelling. Inclusief het ‘meest verlaten stukje van Nederland’; de Boschplaat. Ik zag er tegenop. Vanwege het mindere weer? Bang voor de stilte? Geen zin? Ik ben er nog niet uit.

Het onaangenaam gevoel verdween nadat ik er 10km regenachtige dijk op had zitten. Toen volgde het ene na het andere hoogtepunt. De paarse gloed bij de Jan Thijssensduin. De verlaten Boschplaat met de 50 tinten groen; zo mooi en indrukwekkend dat het me niet eens lukte om er een goede foto van te maken. De vuurtoren van Ameland die steeds dichterbij kwam. De stilte. De honderden, of misschien wel duizenden vogels. De kakofonie aan geluid die de vogels maakten bij het vogelwachthuisje, en het praatje daar met de boswachters. En dan het strand. Kilometers langs. Wijd. Leeg. Wit en bruin. Met een lucht die langzaam weer blauw werd.

Na 34km stilte, volgde de gezelligheid. Het pitstop-ontvangstcomité. Het in Elvis-stijl ingerichte Heartbreak Hotel. Het eten en het bier bij het nog fraaiere Kaap Hoorn. En de laatste kilometers met een volle maag over het strand naar huis. Oké, het Ajax-toetje viel tegen maar de pijn werd verzacht door Ties die overal het positieve van inzag. En samen met z’n broertje Kick zichtbaar genoot van naar Ajax kijken zonder dat papa in het stadion of in de kroeg zit.

Terschelling is nog steeds mooi. Of de lucht nu grijs of blauw is. Je moet er echt heen. En als je dan dat kilometerslange pad door de Boschplaat gerend of gewandeld hebt, bel me dan die avond. Bevestig dan even dat het inderdaad niet lukt om van zoiets moois een foto te maken die recht doet aan wat je ziet. En tel even na of het inderdaad 50 tinten groen waren. En bovenal: Geniet!

Deze blogpost is onderdeel van #DeRandvanhetLand; een hardloopproject waarbij ik samen met anderen een jaar lang rennend de grenzen verken van ons land, en van onszelf… Meer over het hoe en waarom van #DeRandvanhetLand lees je hier, alle verslagen via de homepage.