Vroege Vogels

Om 05.00u ging de wekker. Net zoals de zes dagen ervoor, waarin ik m’n eigen variant van de ‘Helweek’ hield. Opstaan kostte geen moeite en toen ik om 07.00u in de auto stapte richting Zuid-Limburg, voelde het inmiddels niet meer vroeg. Het eerste wat ik deed, zoals zo vaak op weg naar een loopje of training, was de radio aanzetten voor Vroege Vogels. Of het nou komt doordat ik door het rennen de natuur meer ben gaan waarderen of omdat ik gewoon een ouwe lul word; samen met de Taalstaat op zaterdag, is Vroege Vogels op zondag mijn lievelingsprogramma.

In de tussentijd zat ook Timo in de auto. Met een twee-auto-strategie waren we op weg voor de #DeRandvanhetLand-etappe De Planck – Maastricht. Op een zo goed als lege snelweg konden we best even bellen. “Ja, ik ben wakker.” “Nee, ik luister op dit moment Radio 2.” “Ok, zal eens luisteren!” En zo luisterden we samen, in twee verschillende auto’s, een paar uur naar Vroege Vogels. Het ging over moordende koolmezen, gieren in Nederland en Afrika, het Vliegend Hert, de staalslak (nee, dat is geen dier!) en natuurlijk de vaste rubrieken ‘het natuurgeluid’ en ‘eerstelingen’.

Een flink aantal uren later zaten we op een fraai terras bovenop de Pietersberg. Met een fijn biertje en natuurlijk Friet met Zoervleis. We genoten nog even na van de mooie afwisselende etappe maar hadden het vooral over Vroege Vogels. Deels serieus (WTF, gieren die hele botten opeten en maagzuur hebben tot 100x zuurder dan dat van ons), deels gekscherend. Want iemand die bijna huilt op de radio omdat hij een Vliegend Hert ziet vliegen. Of mensen die de ‘Fenolijn’ inspreken alsof ze het 8e, 9e én 10e wereldwonder hebben gezien en intussen bij het inspreken van hun bericht een groot poëet denken te zijn. Tja. Dat ging er vooral bij Timo nog niet helemaal in.

Toch sluit ik niet uit, dat ik ook eens de Fenolijn ga bellen. Ik weet hoe het voelt als je een jonge vos ziet in de vroege ochtend. Of een van de vele andere beesten. Ik maak er in mijn hoofd zelfs de Game Running Game van en hou bij welke wilde beesten ik allemaal gezien heb tijdens het hardlopen. En hoewel luisteren naar de Vroege Vogels al een feest is, is het daadwerkelijk in de natuur zijn en alles zien nog veel beter. De een slaat wat ie ziet of hoort op in z’n kop. De ander schrijft blogs of maakt foto’s. En weer iemand anders belt de Fenolijn. Zoals de eerste beller van gisterochtend; “Marjolein Boekhoven, uit Dieren”. En dat vind ik dan weer grappig. Ik zou er bijna de tiplijn van de Taalstaat voor bellen. Maarja, die is er helaas nog niet.

Foto’s van de etappe hier | Timelaps hier.

De volgende etappe is morgen/dinsdag 14 juli. Ergens rondom De Lutte. Goh, toevallig…