Kippenvel

Nog voordat ik mijn ‘Tour de France-etappe‘ van #DeRandvanhetLand afrondde, had ik het verslag in m’n hoofd al klaar. De rode draad zou logischerwijs de Tour zijn. Hoe ik ‘m als klein mannetje beleefde vanuit Daags na de Tour-dorp Boxmeer. Hoe ik ‘m beleefde juichend op de Alpe d’Huez toen Gert-Jan Theunisse de winst pakte en wij het daarna vierden met ‘de pater van Alpe d’Huez‘ en Peter Post. En natuurlijk hoe ik afgelopen zaterdag met kippenvel het parcours rondliep van de eerste etappe in Utrecht. Als slotstuk van het verslag zou ik vertellen over m’n eigen etappe van Vrouwenpolder naar Brouwersdam waarin ik, wederom met kippenvel, vanaf Neeltje Jans over het parcours de reclamekaravaan en de renners tegemoet rende. In het begin vergezeld door m’n zus & gezin, daarna ‘aangemoedigd’ door vele wielerliefhebbers die allang blij waren dat er tenminste iets voorbij kwam. “Ik ga ze vast halen” was m’n meest geroepen antwoord. Dat zou zeker in m’n verslag komen. En de Sauna Diana-bus die ik zag mocht natuurlijk ook niet onvermeld blijven. Zelfs de afsluitende zin van het verslag had ik al in m’n hoofd. “Ik ga ooit nog eens drie weken mee met de Tour. Hoe, dat weet ik nog niet, misschien wel zo…“.

Dat had het verslag moeten zijn. Doorspekt met anekdotes. Vol met wielertaal & illustere namen. Het verslag had er ook gekomen, ware het niet dat vanaf het moment dat ik na de Brouwersdam m’n GPS-horloge stopzette het net even allemaal anders liep…

Aan de overkant van de Brouwersdam, zette ik m’n GPS-horloge op stop. Ik vervolgde m’n weg niet via ‘de rand van het land’ en de kust richting het noorden maar draaide oostwaarts richting Ouddorp. Dat leek me een prima plek om de renners toe te juichen en bovendien zou ik daar in de buurt opgehaald worden.

Terwijl ik richting Ouddorp wandelde, kwam ik zoals gepland de reclamekaravaan tegemoet. Hé verrek, daar kwam ie al. Net voordat ik m’n telefoon droog op ging bergen wist ik nog een foto te maken van Nijntje, voorop de karavaan. En toen brak het los. Noodweer. Binnen een halve minuut was ik nat tot op het bot. De wc-hokjes die er stonden, zaten vol met mensen. Verder geen plek om te schuilen. De karavaan trok door, we bleven allemaal kijken. Bijna iedereen met paraplus en de juiste regenkleding, ik in m’n zomerse hardloopkloffie. Normaal is regen, hagel of sneeuw geen probleem voor me, door het hardlopen blijft m’n lijf goed warm. Maar doordat ik was gaan wandelen en nu zelfs stilstond, koelde ik erg snel af. Te snel. Er zat maar een ding op, ik moest zo snel mogelijk naar Ouddorp. Of naar elk ander dorp. Naar een kroeg. Een droge plek.

Die droge plek bleek ver weg. Via de weg kon niet, want daar kwamen de renners vandaan. Een kilometer of 6 omlopen kon wel. En terwijl een man me uitlegde hoe ik ofwel naar een strandtent ofwel via een landweggetje (door het onweer) naar iets van bewoonde wereld kon lopen, merkte ik dat ik niet meer kon praten. “Ma ma hoe kkkkkkkan ikkkkkkk.” Fuck, dit gaat niet goed. Dit was het moment dat ik serieus om hulp moest gaan vragen. Laat ik maar eens beginnen bij het politiebusje met daarin twee agenten die heerlijk droog alles zaten te aanschouwen. Vanaf het moment dat ik op hun raampje klopte totdat ik achterin het ‘klusbusje’ zat kan ik me even niet zo veel herinneren. M’n natte kleren waren uit. Ik had m’n eigen warmtedeken die standaard in m’n rugzak zit om me heen geslagen. Daaroverheen een grote politiejas. Ik zat op een harde vloer, om me heen gereedschap en om-en-om een van de twee agenten. Ze gaven me chips en cola. En maakten zich zorgen. Hartslag tussen de 150-170 in rust. Enorm rillen en trillen. Zo’n kippenvel dat je op m’n lijf de bolletjestrui had kunnen verdienen. En nog steeds niet fatsoenlijk kunnen praten. Ik protesteerde eerst even maar toen werd toch echt een ambulance besteld. “Maar dat kon wel even duren…”

En daar zit je dan. In the middle of nowhere. Het plukje mensen dat buiten (inmiddels in het droge weer) op de renners wachtte, had niets door. Dat daar puur toevallig ook iemand stond die ik ken, kwam ik later via Instagram pas achter, dus daar had ik even niets aan. Waar ik wel wat aan had, waren Arthur en Sabine. Arthur hoorde van een vrijwilligster dat ik verkleumd in het politiebusje zat en kwam meteen kijken. Hij was arts (in het OLVG in Amsterdam, zo bleek later). En marathonloper. Arthur concludeerde al snel dat de hartslag waarschijnlijk zo hoog was omdat m’n lichaam moest werken tegen de kou. Ik moest me geen zorgen maken. Langzaam opwarmen. En als ik weer op m’n benen kon staan, zouden we naar z’n huis gaan in de buurt, kon ik een warme douche nemen en daar wachten op Kristel, Ties en Kick die me zouden ophalen. De ambulance, die er bijna was en ik later nog voorbij hoorde racen, werd afgemeld. Pffffff.

Heel langzaam warmde ik op. Kreeg weer kleur op m’n gezicht. En weer praatjes. De aardige agenten hadden het door. Ze schoven de zijdeur van het busje open en zo kon ik nog net, vanuit de bus, de renners in verschillende groepjes voorbij zien zoeven. Dat was het dan. De Tour nabij Ouddorp. De zon scheen, en iedereen ging weer naar huis.

Kort daarna had ik warm gedoucht, en droge kleren gekregen van Arthur. Terwijl hij een biertje en snacks voor me neerzette, zagen we de Tour-finish op Neeltje Jans op TV. Ook z’n vrouw Sabine en hun vrienden kwamen inmiddels ‘thuis’ in het vakantiehuis midden in de duinen. Ik voelde me weer mens. En besefte me hoe bijzonder het is dat er nog zo’n gastvrije en behulpzame mensen zijn. Zo ren je over het Tour-parcours. Zo zit je achterin een politiebusje. En zo drink je met twee mensen uit Amsterdam, bij hun vakantieparadijs in Zeeland, een biertje in de zon. In de verte de vuurtoren. Pratend over hardlopen, de Tour, en de ‘bekende dieren‘ die er rondliepen. Niet veel later vergezeld door Kristel en m’n lieve mannetjes. Ik had het weer warm. En kreeg weer kippenvel.

Bedankt agenten & vrijwilligster.
En eeuwige dank Arthur & Sabine.
Sommige dingen moeten gebeuren.
Op De Rand van ons oh zo mooie Land.

Foto’s vind je hier, de timelaps hier.