Hardlopen in de natuur is het mooiste wat er is. Tijdens m’n #DeRandvanhetLand-etappes loop ik gelukkig veel door bossen, natuurgebieden, duinen en op het strand. Vaak laat ik dan m’n muziek uit, zodat ik maximaal geniet van de vogels, de wind en de zee. Maar omdat ik nu eenmaal niet zonder muziek kan, gaat zelfs in de natuur soms Spotify of de radio aan. Omdat muziek net even die extra boost kan geven, het afleiding kan bieden op saaie stukken en omdat zowel André Hazes als The Boss zich ook prima laten vermengen met struinen door de duinen. Zoals gisteren, toen ik door de fraaie duinen tussen Vlissingen en Vrouwenpolder rende.
De etappe Beskens/Vlissingen – Vrouwenpolder was veel mooier en veelzijdiger dan ik verwacht had. Aanvankelijk dacht ik een groot deel van de in totaal 37km over het strand te lopen, totdat ik ontdekte dat er evenwijdig aan de kust een aantal zeer fraaie duinroutes liepen. Harde schelpen- en zandpaden, veel hoogteverschillen en zowel een blik op de zee als op het vlakke Zeeuwse land achter de duinen. Zigzaggend via de Kustmarathon-route; van het leuke dorp Zoutelande richting Domburg en daarna nog wat pittige kilometers over het strand naar Vrouwenpolder. Hemels.
Ergens na Zoutelande vond ik het tijd voor muziek. Op Radio 2 begon de Roodshow. Altijd al prima om te luisteren maar op deze Hemelvaartsdag helemaal; de Hemelse Solo’s werden uitgezonden. Zestien nummers met de beste drum-, piano-, sax- en gitaarsolo’s. Een beter muzikaal decor voor de duinenpaadjes bestond er niet. De hoogtepunten kwamen van m’n all-time favorite Bruce Springsteen, de Dire Straits en Pink Floyd.
The Big Man Clarence Clemons begeleidde me met z’n sax over de hoogste zonnige duintop tijdens de toepasselijke nummer 10 van de Hemelse Solo’s; Born to Run. Mark Knopfler’s gitaar en de eerste zinnen tekst voelden alsof ik tijdens nummer 7 de Telegraph Road ook echt afrende. En de nummer 1, de heerlijke gitaarsolo’s van David Gilmour tijdens Comfortably Numb van Pink Floyd, kwam net voorbij toen ik met de blik op oneindig en ‘in the zone’ de laatste kilometers over het inmiddels regenachtige strand richting Vrouwenpolder rende. De solo’s van deze drie nummers kwamen meer binnen dan ooit. Maar de teksten zeker zoveel. Bedankt Zeeland. En bedankt de Roodshow. Het was Hemels.
A long time ago came a man on a track
Walking thirty miles with a sack on his back.
All the way
Down the Telegraph Road
And we’ll walk in the sun
But till then tramps like us
Baby we were Born to Run
And, I have become Comfortably Numb.
De Rand van het Land 