Karma is a Beach

Je hebt wel eens van die loopjes. Dat je thuiskomt en er eigenlijk helemaal niets over te zeggen valt. Zo ook bij De Rand van het Land; soms is het ‘zoeken’ om een stukje te schrijven over een etappe, of soms heb ik er gewoon geen zin in. Bij de etappe van gisteren, van Den Helder naar Schoorl, is het tegenovergestelde het geval. Ik zou er tientallen blogs over kunnen schrijven.

Bijvoorbeeld over…

• Hoe fijn het was dat José en Timo meeliepen.
• Hoe hard de tegenwind in Den Helder was en hoe heerlijk zompig het zand was toen we het strand opdraaiden.
• Hoe leuk het was om weer door Groote Keeten te rennen, daar waar ik 7 jaar geleden een zomer verbleef, waar ik begon met Twitter en vanuit waar Thomas en ik ons ‘mobile office’ van Busted runden.
• Hoe we lachten (nou ja, vooral ik om mezelf dan) toen ik bij het bordje ‘naaktstrand’ m’n broek omlaag trok en als een potloodventer(tje) naar Timo en José rende.
• Hoe heerlijk het is om op de mooiste rand van het land te rennen; het strand.
• Hoe daar ineens, na 12km al, de man met de hamer was.
• Hoe ik daar als een oude man liep. Met m’n grote bek de hele week dat die 70km zo makkelijk ging.
• Hoe zwaar de 26km waren die nog volgden.
• Hoe Timo en José steeds uit het zicht verdwenen maar me dan weer op kwamen halen voor moral support.
• Hoe José me zijn methode vertelde om op momenten dat je écht kapot gaat, je toch door kunt gaan.
• Hoe na een paar eenzame kilometers m’n shuffle-play in Spotify steeds opnieuw precies de juiste nummers voorschotelde.
• Hoe Hemel Valt van Typhoon kwam, nét op het moment dat de zon doorbrak en de geweldige nieuwe duinen van Petten voor me opdoemden.
• Hoe het sms-je van m’n moeder binnenkwam. Of we ook last hadden van de stroomstoring. Nou, ik wel mam. Nul energie, en ik moet nog een tijdje.
• Hoe bijzonder het was dat een (tot donderdag) volledig onbekende vanaf Petten meerende naar en door Schoorl. #runningunites
• Hoe geweldig de Schoorlse Duinen blijven, zelfs als je eigenlijk maar aan 1 ding kunt denken; ik wil en kan niet meer rennen.
• Hoe heerlijk de tomatensoep en haring smaakten in het vakantiehuisje van oude bekenden.
• Hoe het geluk weer m’n kant opdraaide toen ik op station Alkmaar aankwam en net de allereerste post-stroomstroringtrein naar Amsterdam vertrok. En ik gelukkig zelfs kon zitten.
• Hoe ik in de trein eerst een berichtje van m’n neefje Guido Weijers kreeg dat ie kaartjes voor ons had die avond in De La Mar.
• Hoe ik vervolgens een mailtje kreeg van Men at Work dat ik kaartjes gewonnen had voor het mini-concert van Typhoon aanstaande woensdag.
• Hoe ik hoorde dat Timo en José met kunst-en-vliegwerk toch nog op tijd waren voor hun afspraken.
• Hoe, hoe, hoe, hoe… Hoera, ook ik was thuis.

Waarom de man met de hamer kwam, weet ik precies. Kort samengevat; een slechte voorbereiding en onderschatting. En wellicht nog die 70km. Waarom de man met de hamer juist langskwam op mijn geliefde strand en de mooiste duinen van Nederland weet ik ook. Karma is a Beach.

Vandaag krijgen de benen, die overigens weer prima voelen, pauze. Morgen nog even knallen tijdens de Runner’s World Zandvoort Circuit Run en dan heeft De Rand van het Land 1,5 week rust. De etappe van komende woensdag ga ik doorschuiven. Ik moet topfit zijn voor een heel lang weekend sneeuw, bier en vast wel een paar kilometer rennen in de Oostenrijkse bergen. Dus Timo, Erik, Leon en Jonas; schoentjes mee! #DeRandvandeBerg

Foto’s van de etappe hier, de timelaps hier.