Rennend door Holland, denk ik aan niets

Ik was de hele week een tikkie nerveus. 70km, zou ik ’t wel kunnen? Weliswaar vlak en niet in de bergen, zoals bij het vorige afstandsrecord van 56 kilometer. Maar toch, 70km. Alleen. Over een eindeloze dijk langs het IJsselmeer en het Markermeer. En dan verwacht je nu een heroïsch verslag, over fysieke & mentale zware momenten, kapotte voeten en afzien to the max? Helaas. Op een uur maagkramp na, was het eigenlijk een eitje.

Mooi was het wel, met Enkhuizen en omgeving Andijk als hoogtepunt. Voordat ik daar kwam, begon het dodelijk saai. De eerste 20km liep ik langs een provinciale dijkweg, met nét geen blik op het water. En helemaal geen blik op de zonsverduistering, het was volledig bewolkt. Gewoon doorlopen AJ. Focus op de ademhaling, wat muziek & goed eten en drinken.

Des te mooier was Medemblik, waar ik ontvangen werd door een eeuwenoude stoomlocomotief die op het punt stond van vertrekken. De dijk tussen Medemblik en Enkhuizen was vervolgens wél zo’n dijk waarop ik hoopte. Met uitzicht over water & natuurgebied en wederom duizenden ganzen en eenden. Enkhuizen was nog mooier. Schitterend stadje aan het water. De perfecte plek om twee blikjes cola en wat chocolade naar binnen te werken. M’n buik was al een tijdje niet blij met me, maar nu niet eten en drinken zou onvermijdelijk op een straf komen te staan in die laatste 30km.

Die straf kwam toch. Niet van de benen maar van de maag. Waren het de winegums? Of toch de sport-gelletjes, ondanks dat ik inmiddels aan ze gewend ben? Wat het ook was, ik weet wel dat ik blij was helemaal in de verte een dak te zien waarvan gekleurde dakpannen de tekst ‘CAFE-REST’ vormden. De Woeste Hoogte had geen 100m verderop moeten liggen…

Daarna werd het alleen maar makkelijker. De dijk bleef mooi maar werd wel wat eenzijdig. De Matthäus Passion (uitvoering van Ton Koopman, aanrader!) hield me gezelschap. Blik op oneindig, doorlopen. M’n tempo zakte wat maar dat kwam vooral door het maken van foto’s, wat klimhekjes en op-en-afjes op de dijk om mezelf wat afwisseling te geven. Tot 10km voor Hoorn, toen ging de focus op de finish. Muziek uit, ‘in the zone’. Zigzaggend de kade af en uiteindelijk bij de stadsschouwburg opgewacht worden door m’n schatjes. Een knuffel, een zelfgemaakte medaille met ’70’ erop en een familiediner bij de McD waren m’n beloning. “Waar denk je dan eigenlijk aan, die 8 uur lang?”, vroeg Kristel. Nou, eigenlijk aan niets. “Ben je moe papa?”, vroeg Ties. Nou, eigenlijk niet.

Toen ik gisteravond met een biertje in bad lag, vroeg ik het me af. Had ik juist niet gehoopt op een heroïsche tocht? Op afzien? Op half huilend bij de finish m’n mannetjes in de armen vallen? Misschien wel. Maar daar is blijkbaar meer voor nodig dan 70km rustig rennen op de rand van het fraaie West-Friesland. Vooralsnog blijf ik bij m’n voornemen om niet harder te rennen dan 10km/u en om, naast de reguliere #DeRandvanhetLand-etappes, niet vaker dan één keer per kwartaal een nieuwe sportieve uitdaging aan te gaan. Volgend kwartaal een dubbel-etappe van in totaal 100km. Die échte 100km, in 1 dag, op de flanken van de Mont-Blanc, die komt in 2017. Dat wordt heroïsch. Sorry ladies, ondanks onze eerdere belofte, we zijn al bezig met de planning… Alvast bedankt.

Foto’s van de etappe hier, de timelaps hier.