Harde wind, in de rug. Een waterig zonnetje. Zoemende windmolens. En een lange, lange dijk. Een dijk die eindigde op 9 meter boven NAP. Het enige stukje ‘echt land’ van deze etappe. En hoewel het zondag was, en we wisten dat het stil zou zijn, keken we er bijna 30km lang naar uit; voetbal kijken op Urk.
Over de kilometers van Lelystad naar Urk toe valt niet veel te vertellen. Erik begon etappe 13 met een defecte tram en een gemiste trein, daarna ging alles zoals normaal. Enthousiast van start. Veel ouwehoeren. Over de windmolens en hoe je zo’n Maxima-energiecentrale bouwt. Leerzaam, lopen met een ingenieur. Naast het praten, ook af en toe stilte. In een loperstrance proberen te komen, want m’n benen waren wat slapjes. Uiteindelijk maakten we bij de Ketelbrug een draai, en renden we naar Urk.
Daar waren we dan. Op Urk. Het was inderdaad stil. Maar ’t voelde goed. Urk voelde als een mix van noeste zeebonken en het idyllische Marken. Geen toeristenkermis als in Volendam of de Zaanse Schans. Nee, hier was het nog echt. Toeristen komen er overigens wel. Want toen we de enige kroeg die open was inliepen, werden we hartelijk begroet met “Gutentag!”. Na een korte uitleg over onze afkomst, ons hardloopproject en de reden van ons bezoek aan de kroeg, streken we neer aan de rand van de bar.
Een uur later zat de kroeg ‘vol’ met Urker mannen, allen net zoals wij fanatiek Ajacied. Terwijl het bier vloeide en Ajax onterecht PSV versloeg, ontdekten Erik en ik hoe vaak we onbewust vloeken tijdens een wedstrijd. Het zorgde bij de eerste ‘Jeeezus Christus’ voor wat strenge blikken. Maar we leerden snel (“Jeeeeetje, man!”) en terwijl het bier doorvloeide, hoorden we ook steeds vaker vanuit andere kanten wat onheilige krachttermen.
De avond verliep verder zoals elke andere Ajax-in-de-kroeg-avond. Wat dat betreft was Bar ’t Anker op Urk niet veel anders dan Café De Zeemeeuw op de Zeedijk. In beide zit iets wat me op een bijzondere manier raakt. Ik merkte dat al bij het etappe-vooronderzoek. Ik verdiepte me veel langer in Urk dan in bijvoorbeeld Haaksbergen of Bladel. De historie, het taaltje, de gewoontes en tradities, het contrast tussen geloof en zondigen, het water, de boten, de mensen. Ik meende het ook al eens te zien bij een aflevering van De Invasie (kijktip!). Ik denk dat ik het maar het Zuiderzeegevoel noem.
Urk, bedankt. We komen nog een keer terug. Met of zonder hardloopschoenen. Op zaterdag, dat dan weer wel.
De Rand van het Land 