Het lijstje maakte altijd indruk. Bij mijn ‘Opa Beugen’ in de woonkamer. Een ingelijste persoonlijke brief van Koningin Wilhelmina om de daden van de broer van opa, Pater Piet Peters, te eren. Hij hielp het verzet, werd opgepakt en stierf uiteindelijk net voor de bevrijding in Kamp Buchenwald. Verder wist ik eigenlijk weinig over mijn oudoom. Tot de etappe van gisteren, die eindigde bij zijn gedenksteen.
Het waren de eerste kilometers Duitse grens tijdens het #DeRandvanhetLand-project. De verschillen met de Belgische grens waren groot. Neem bijvoorbeeld de grenspalen; op de Belgische sierlijk en groot; op de Duitse grens meestal niet meer dan een betonnen paaltje met een nummer erop. Ook de grensovergangen waren anders. Daar waar op de Belgische grens de grensposten vaak een nieuwe functie hebben gekregen en oude slagbomen omgetoverd zijn in ‘monumenten’, waren de grensgebouwen op de Duitse grens die ik gisteren zag vervallen en verlaten. Wat de grens met Duitsland echter mooier maakt dan die met de Zuiderburen is de aanwezigheid van een natuurlijke grens. Bossen, steile wanden en natuurlijk het imposante Reichswald dat ik in m’n jeugd vaak ‘in de verte’ zag liggen. Het voordeel van zo’n natuurlijke grens is dat er een zand-of grindpad langsloopt. Ik liep tientallen kilometers echt òp de grens.
De etappe was even afwisselend als het weer; hagel, natte sneeuw, windvlagen, een klap onweer, regen en af en toe zon. Verder was ’t een combinatie van herkenning en ontdekking. De Duffelt, het gebied tussen Millingen aan de Rijn en Rijk van Nijmegen, kende ik niet en was fraai. Daarna veel bekend terrein rond Beek, Wyler en het puntje van Noord-Limburg. De gebouwen in het eerste gebied (landhuis-achtige boerderijen op terpen) en het onverharde grenspad langs het Reichswald maakten de meeste indruk. Nou ja, bijna dan. Het eindpunt maakte de grootste indruk. Het kerkhof van Ven-Zelderheide. Daar stond m’n moeder te wachten bij het graf van haar opa en oma en de gedenksteen van haar oom; Pater Piet Peters.
Terwijl we terugreden naar m’n ouderlijk huis in Boxmeer, vertelde m’n moeder honderduit. Over haar opa en oma, de streek, de dorpen Ven-Zelderheide en Ottersum en natuurlijk Heeroom Piet. En hoewel de stoelverwarming ook vast hielp, kreeg ik het weer warm (zo slim, geen handschoenen meenemen). Ik leerde tussen neus en lippen door nog even dat niet alleen mijn overgrootouders aan Thijssen-zijde maar ook mijn overgrootouders aan Peters-zijde een kroeg hadden (die ze runden naast een bouw- en timmerbedrijf). En ik leerde veel over Pater Piet Peters. Maar daarover meer als ik de etappe Ven-Zelderheide – Steyl ren. Een lange etappe op 4 en 5 mei, zo’n 70-75km langs de grens waar 75 jaar geleden de oorlog begon en 70 jaar geleden de vrijheid werd gevierd. Die etappe loop ik ter ere van ‘Ome Piet’, die vanuit Steyl in het verzet opereerde en z’n leven lang andere mensen hielp. Iedereen met indrukwekkende verhalen uit die tijd is meer dan welkom om een stuk mee te rennen en het eerbetoon aan onze voorvaderen groter (en gezelliger) te maken.
Meer foto’s hier, timelaps van de etappe hier. | * Van De Regen Naar De Zon
De Rand van het Land 