Tonnie Sjokolonnie

Tony’s Chocolonely. Lekkerder krachtvoer voor tijdens een lange rentocht is er wat mij betreft niet. Deze week dook Tony ineens tijdens werktijd op in m’n Twitter-timeline. Luuk Ros hoorde ze spreken op een congres en schreef er later dit stuk over. De strekking van het verhaal; de vormen van de afbreekbare stukken chocolade op een reep Tony Chocolonely zijn gebaseerd op de vormen van een aantal Afrikaanse landen. Afgelopen zaterdag, toen ik van De Weebosch naar Achelse Kluis rende, moest ik er weer aan denken. Als er ooit een Brabants-Belgische variant van Tony komt, dan worden die grens- en breuklijnen onmogelijk.

De grenslijn tussen de regio Bladel en regio Valkenswaard kronkelt door prachtige natuur. Net zoals bij veel andere grensstreken, wordt de grens gemarkeerd door fraaie grenspalen. Wat hier rennen en wandelen echter extra leuk maakt, is dat bij veel palen en andere bezienswaardigheden uitgebreide toelichtingen staan. Over de grenspaal zelf, de smokkelroutes van weleer, historische feiten & gebouwen en toelichting over de natuur en dieren. Ik licht er twee plekken uit.

Dodendraad
Tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn er duizenden Belgen uit hun door Duitsers bezette gebied naar het neutrale Nederland gevlucht. Ook waren er veel Belgische vrijwilligers die zich via Nederland bij de geallieerden wilden aansluiten. En verder waren er smokkelaars van goederen en spionageberichten. Om dit allemaal te voorkomen spanden de Duitsers metershoge elektriciteitsdraden langs de grens. Deze Dodendraad kostte aan meer dan 800 mensen het leven. Maar gelukkig kwamen er ook velen wél levend de grens over. Houten tonnen, wollen dekens en houten fietsvelgen; op allerlei manieren werd geprobeerd de 2000 volt te verslaan. Het meest creatief was het ‘passeursraam’; een speciaal voor deze vlucht ontworpen vouwraam met rubberen fietsband-isolatie. Het zorgde voor een relatief veilige opening van 75 bij 30cm. In de buurt van De Weebosch (en vast nog op meer plekken) staat nog een stuk van de grensovergang en De Dodendraad, meer erover lees je hier.

Grenspaal 191
Ineens stond er een rare kronkel op m’n GPS-horloge. Het leek op het kaartje een onzinnig wormvormig aanhangsel. Maar ik had dit op-en-neertje vast niet voor niets gepland. Terwijl ik het doodlopende stuk inrende herinnerde ik me het weer. Daar verderop stond een verdwaalde grenspaal. Grenspaal 191. Het is slechts één van de 288 gietijzeren palen die rond 1843 geplaatst zijn op de grens van Nederland en België. Net zoals alle andere palen 372kg zwaar en met op de top een knop als een dennenappel; symbool voor eeuwigheid. En toch is deze paal bijzonder. Allereerst omdat paal 191 op het hoogste natuurlijke punt (44m > NAP) van Noord-Brabant staat. Maar vooral ook omdat er rondom deze paal in de 19e eeuw landje-ruil werd gedaan. Lommel hoorde vroeger bij Nederland, Luyksgestel lag als een Belgische enclave in ons land. De ruil, geïnitieerd door Napoleon, maakte de kronkelende grens een heel klein beetje logischer. Met hazelnoten had het niets te maken…

Vooruitblik Etappe 11
De Dodendraad en grenspaal 191 waren twee van de vele ‘even stoppen hoor’-momenten op het 39km-lange stuk grens tussen De Weebosch en Achel. Maar ook de Achelse Kluis mag niet onvermeld blijven. De grondschildering bij de Achelse Kluis was het eindpunt van Etappe 10 én is de finish van de etappe van volgende week; Etappe 11. Op Carnavalszaterdag. 11km. Startend om 11.11u. Verkleed, met passende muziek en geen water maar Jägermeister in de drinkzak. Thomas (die me ook het laatste stuk van Etappe 10 vergezelde), Erik en all-the-way-from-London Jeroen rennen mee. En wie weet wie we vrijdagavond in de kroeg bij Jo d’n Urste nog meer zo gek weten te krijgen…

Foto’s van etappe 10 hier, de timelaps alhier.