Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet verwacht had. Het eerste stukje dijk vanaf Den Oever richting Den Helder was van ongekende schoonheid. Een schuine sintelbaan-achtige kade die me deed denken aan zo’n stuk weg waarin ze in films als Grease autoraces doen. Natuurgebied links. Rechts een droogstaand wad met een flinterdun laagje water erop. De paar wolken die er waren spiegelden op het wad en de groepen (volgens Timo) eidereenden zorgden voor de muzikale ondersteuning. En dit alles terwijl we bij vertrek spontaan succeswensen kregen (“Oh echt, helemaal naar Den Helder?”) en de eerste kilometers iedereen ons groette. Het leek wel alsof ze hier ofwel nooit ‘vreemden’ zagen, ofwel nooit hardlopers. Laat staan vreemde hardlopers.
Na Hippolytushoef werd het eigenlijk alleen maar minder. Eerst vond een boer het niet nodig dat we over ‘zijn dijk’ liepen. Toen vonden de natuurbeschermers het niet nodig dat we over ‘hun dijk’ liepen en daarna vond de mevrouw van de Marine het niet nodig dat we via ‘hun dijk’ richting de haven van Den Helder liepen. De alternatieve routes waren minder fraai. Plezier hadden we wel. Lopen met Timo (die na etappe 3 en 6 nu dus ook etappe 9 meeliep) is altijd pret en door zijn grote stappen ook sportief voor mij nog een flinke uitdaging.
Toen we 30km verderop bij een vis-snackbar in Den Helder neerstreken, waren de benen ‘op’. Broodje makreel erin en snel terug naar Den Oever! Of nou ja, snel… Één keer per uur een bus. Je verwacht het niet in een stad als Den Helder. Zoals je ook niet verwacht dat de winkels om half 6 dichtgingen. Alsof we terug in de tijd liepen. Ook de gezelligheid was overigens ver te zoeken. Op onze praatgrage en gezellige buschauffeur na dan. Maarja, die kwam dan ook uit Brabant.
In Den Oever aangekomen leek het alsof het middernacht was, om 18.30u nota bene. De bus die op een pikkedonker industrieterrein stopte, de enige halte helaas. De supermarkt die al dicht was. De kroegen gesloten. Stil en uitgestorven op straat. Alleen een zeemeeuw maakte herrie. En alleen bij Havencafé De Houtzolder brandde licht. Druk was het niet (lees: wij waren de enige gasten), “En dat wordt het waarschijnlijk ook niet”, aldus de aardige barvrouw. “Als het zo blijft, mag ik vroeg naar huis.” Maar voordat ze naar huis gaat, zal ze eerst even op haar ‘app’ kijken. Een app waarop ze kan zien waar de vissersboten op de Waddenzee liggen. “Want het kan altijd dat er nog een lading boten aanmeert. En dan wordt het druk.” Een havencafé runnen aan de Waddenzee, there’s an app for that. De avond valt hier wellicht vroeg. Maar de tijd staat niet stil.
Foto’s hier, timelaps hier.
De Rand van het Land 