Na een inspirerend weekje, is 35km in je eentje rennen het ideale moment om eens een goed gesprek met jezelf te hebben. Er kwamen veel losse flodders voorbij. Maar bijna allemaal terug te leiden naar één gedachte. Zolang het nog kan; wees dankbaar en ga buiten spelen.
In de trein terug schreef ik wat losse flodders op. Bij elke flodder vroeg ik me af of iemand anders ‘m zou snappen. Totdat ik op een gevoel kwam dat bijna iedereen herkent…
De Gouwzee. Het gouden riet, het kalme water. M’n schaduw rent mee.
Die Stadswild-avond van gisteren. De boodschap resoneert.
Hallo meneer de vos. Goed u weer eens te zien. Happy duck hunt.
Runner’s High, Higher, Highest.
Een hilarisch Whatsappje uit Amsterdam. Ze zijn onderweg naar de speeltuin. Zij beleven en bewegen genoeg.
Het dorp van Dik Trom. Leuk. Kende ik niet. Vanavond is toevallig de film op TV. Alle (te) dikke maar zeker ook (te) dunne mensen moeten kijken. En de rest ook trouwens.
Een schizofreen rent nooit alleen.
Ook bij gans 1001 nog steeds kijken of ik Nils Holgorsson echt niet zie.
Even terug naar dat Whatsapp-je. Zij bewegen genoeg maar die mogelijkheid moeten alle kinderen krijgen. En volwassenen. En senioren. En dieren.
Pluk de dag. Zet ‘m in een vaas. En kijk er eens naar als je een kutdag hebt.
Waarom deed ik dit project ook al weer? Ohja.
De Partij van de Sport. Het was een goede keuze.
Wat leer ik veel dorpsnamen. Topografietsles voor jongeren, dat zou wat zijn.
Bewegen m’n ouders en schoonouders wel genoeg?
Press play on tape. Loading. Ready. RUN.
Waarom heb ik kramp in m’n rechterkuit? Ohja.
Nog even terug naar dat appje. Zij bewegen genoeg, maar beweeg ik niet teveel en had ik niet daar bij hen moeten zijn?
Fuck die healthy lunch in Hoorn. Burger King op het station en snel naar huis.
En terwijl ik terugdacht aan de run van vandaag, besefte ik me wat het mooiste moment van de dag was. Een moment dat alles samenvat. Wat bewijst dat je altijd buiten moet spelen. Dat je je oren, je ogen en dat ene prikkelende gevoel in je hersenen moet blijven kietelen. Een moment waarbij adrenaline vrijkomt. Iets speels. Iets maagdelijks.
Het was helemaal in het begin, daar bij die Gouwzee. Het zorgde voor de zin. Het kraken van de sneeuw onder m’n voeten. Wow hé.
/// Deze gedachtes zijn mede mogelijk gemaakt door Prof. Erik Scherder, Volendam & Ed, Femke, Joeri & Alewijn, Trekhetjeaan.nl, Spotify, Haruki Murakami, adidas, Dennis en last but not least Devilsleftnut. Play on dude. Wherever you are. ///
Wat foto’s hier. De timelaps hier.
De Rand van het Land 