Ik bereid ze best zorgvuldig voor, de etappes van #DeRandvanhetLand. Ik lees me uitgebreid in over de omgeving waarin ik ga rennen. Kijk of er bijzondere tussenstops of grenspalen zijn. Kien goed uit wat handige start- en finshplekken zijn en zorg dat het logistiek allemaal op orde is. De route maak ik vervolgens met afstandmeten.nl, met de kaart op looproutes-view en daarna satteliet-view om te kijken of ik wel zoveel mogelijk offroad loop. En natuurlijk zo dicht mogelijk langs de grens. Die route gaat uiteindelijk naar m’n GPS-horloge. En ik ben klaar om te gaan.
Zo ook vandaag. 35km van Hamont naar Stevensweert. Ik werd afgezet door jarige job Opa Harrie en volgde het pijltje op m’n horloge. Wat volgde was een mooie route. Met veel witte reigers. Met maar liefst zeven grenspalen. Nog meer modder. En nog meer pech. Of domheid eigenlijk.
Tot twee keer toe dacht ik mijn horloge te slim af te zijn. “Als ik hier oversteek, kan ik nét iets langer langs de grens.” Ja, dat klopte. Maar dat ik daardoor aan de verkeerde kant van het kanaal liep klopte ook. Het leverde een komisch op-en-neertje op van zo’n 5km extra.
Niet veel later meende ik opnieuw een mooier stukje route te zien (I know, iets met een ezel). “Als ik hier nou zo en zo doorsteek, kom ik daar weer met ’t pijltje op de route van m’n horloge terecht.” De nieuwe route was mooi. De val in een diepe modderplas was minder. Zeiknat en smerig liep ik door. Totdat het pijltje weer op de oorspronkelijke route stond. En ik weer wat harder door kon rennen. Even dan. Want na een paar kilometer liep ik in één groot deja-vu. Was ik daar niet eerder geweest… En ja hoor. Ik was inderdaad weer de route van het pijltje opgelopen. De verkeerde kant op…
Het uur dat volgde leverde nog meer feest op. Een dolle hond achter me aan, een iPhone die uitviel door de kou, een verzwikte enkel, een defecte koptelefoon en een wegopbreking waardoor ik het meest mistroostige industrieterrein van België mocht doorkruisen.
Ik besloot dat het genoeg was. Tijd voor het familieweekend. Die symbolische 45 weekendkilometers ga ik niet halen. Morgen blijf ik ‘thuis’. Het is zo’n weekend dat ik nog in staat ben om op dit vakantiepark te verdwalen…
De Rand van het Land 