De Afsluitdijk. De ruim 30km-lange dam die een einde maakte aan Amsterdam aan Zee. Een dijk die ons land beschermde tegen het water en veel nieuw land mogelijk maakte. Waaronder IJburg en het mooie plekje aan het water waar ik nu woon. Die Afsluitdijk stond vandaag op het programma. Van Den Oever naar Harlingen. Veertig kilometer op de kop af. Samen met mijn gappie Timo. Het deed me zowel fysiek als mentaal meer dan verwacht.
“Ik heb nog ooit m’n baan opgezegd op een parkeerplaats op de Afsluitdijk.”, vertelt Timo als we om 8.00u over de A7 rijden. Een paar uur later wijst ie de plek nog even aan. Verder lullen we over koetjes en kalfjes en is de sfeer ontspannen. Zoals altijd met Timo. Of we nou naar Ajax gaan, richting de sneeuw of bij het samen sporten; met Timo erbij is het altijd net dat extra stukje leuk. Dat ie vandaag voor het eerst meer dan 30km gaat lopen lijkt geen spanning op te wekken. En het bleek ook niet nodig; het ging ‘m makkelijker af dan mij.
De auto parkeren we voor café Tante Pietje in Den Oever en we vertrekken meteen. “Activity Started.” Het voornemen om met 10km/u te starten verliest het al snel van de uitdagende strekking asfalt en grasdijk voor ons. Na wat kilometers zien we in de verte het standbeeld van Cornelis Lely. Het eerste ‘fotomoment.’ In Amsterdam kreeg ie een vreselijk lelijke straat & dito metro-station toebedeeld, hier heeft ie gelukkig een imposant beeld.
De kilometers tikken weg. De Afsluitdijk en de lange dijk naar Harlingen hebben alles wat een duurloop in gezelschap mooi maakt. Kletsen, elkaar laten gaan, een uur stilte, ‘in the zone’ komen, op-elkaar-wachten en veel om je heen kijken. De laatste 10km komt daar nog mental support van Timo bij, richting mij. Ik zit stuk. Eerst de heupen, dan de hamstrings en door het geforceerd lopen ook nog de kuiten. Het gemiddelde van 11km/u zakt langzaam weg richting de 9km/u. Even voelt dat vervelend. Maar, “Laat het los“, zegt Timo, “het ging niet om de snelheid, dat zei je zelf.”
De Waddenzee, de verdwaalde regenwolk boven Urk, de zon, de vogels die met de wind spelen, de eindeloze dijk, lopen van herkenningspunt naar herkenningspunt, Harlingen in de verte. Het is allemaal even fraai. Maar één ding valt de hele tocht op. De enorme hoeveelheid rotzooi, vooral plastic, op en langs de dijk. Flesjes water, heel veel zeepflessen, plastic van scheepsboeien, stukken visnet, ballonnen, en zelfs de medesporters konden zich hier de afgelopen tijd blijkbaar niet inhouden want ook lege sportvoeding-verpakking komt vaak voorbij. Even raap ik van alles op maar er is geen beginnen aan. Ik neem me voor om dit jaar nog terug te gaan. Met een grote ploeg lopers, samen die puinhoop weghalen.
Nederland is zo ontzettend mooi. En #DeRandvanhetLand al helemaal. Toen ik echter op die dijk liep bedacht ik me nogmaals: Wubbo heeft gelijk. We maken onze aarde kapot. Maar alle kleine beetjes helpen. Wubbo, die in de samenwerking met het Nuon Solar Team al zo vaak een diepe indruk op me maakte, verdient vooral dat we zijn advies opvolgen. Maar hij verdient ook zo’n imposant beeld of ander eerbetoon. En in godsnaam niet een afzichtelijk metrostation. Een straatnaam zou nog mogen. Maar dan wel op de Afsluitdijk. Eén van de weinige wegen ter wereld die vanuit de ruimte is te zien…
Cornelis, Timo en Wubbo. Jullie zijn Helden.
Meer foto’s op het #DeRandvanhetLand-Instagram account.
En echt, kijk deze laatste boodschap van Wubbo Ockels, opgenomen op z’n te vroege sterfbed.
De Rand van het Land 